Che Guevara چه گوارا

Che Guevara چه گوارا


*



کانون وبلاگ‌نویسان ایران


نه به اعدام




Atom 1.0
RSS 2.0

لينك ها

کانون وبلاگنويسان ايران پنلاگ
کانون وبلاگنويسان ايران وبلاگ اعضا

شبح
سياهكل
آتش
گل کو
companero che
سرزمين آفتاب
مطالعات فرهنگی رادیکال
قاصدک مبارز
ناهید رکسان
سعيد سامان
من و پالتاک
ایسکرا
نيك آهنگ كوثر
ملا حسني
شادی شاعرانه
با حسی به سرخی خون ایستاده ام
يک گيله مرد
لندني
بادبان
تا آزادی
گلشن سنتر
خواندني ها
آزادی نو
خسن آقا
نانا
شمرنامه
سیپریسک
خرس مهربان
این بشر زمینی
رک گو
یزیدم
قمارعاشقانه
حاشیه دو نفری
داستان‌گو
اصغرآقامعروف به هادی خرسندی
آفساید
پنجره گشوده-عزيزِِی
دوستداران احسان طبری
بامداد
گوشزد
نگاه
وب . آ . ورد
و چه و چه و چه
علی جوادی- اتحاد کمونیسم کارگری
سیامک ستوده
آزادی بیان
نشريه دانشجويي بذر
کمونيست
هواداران سازمان فداييان اقليت
دانشجوی کمونیست
اتحاديه جوانان سوسياليست انقلابي
(YCO) سازمان جوانان کمونيست
گزارشگران بدون مرز
مبارزه برای لغو اعدام
(مانیها(تخصصی شعر


آرشيو

نوامبر 2004
دسامبر 2004
ژانویهٔ 2005
فوریهٔ 2005
مارس 2005
ژوئن 2005
مهٔ 2007
سپتامبر 2007
ژانویهٔ 2008
فوریهٔ 2008
مارس 2008
مهٔ 2009
ژوئن 2009
ژوئیهٔ 2009
اوت 2009
دسامبر 2009

اعضای پن‌لاگ


This page is powered by Blogger. Why isn't yours?
    ۱۵ آذر ۱۳۸۸


فراخوان وبلاگ نویسان برای متوقف کردن حکم اعدام برای پنج متهم به حوادث پس از انتخابات


اعدام جنایتی است که با آگاهي صورت می‌گیرد. .حکومت ايران اعدام را به مثابه اهرم کنترل و فشار در جامعه اعمال می‌کند و به اشکال مختلف شهروندان ایرانی را به قتل می‌رساند. نه تنها بسیاری از زندانیان سیاسی و کودکان در خطر مرگ قرار دارند بلکه افراد عادی نیز از ماجراجویی های نیروهای انتظامی و بسيج ایران در امان نیستند.اعدام های بدون دلیل , اعدام های شتاب زده و اعدام های خیابانی در ایران روز به روز شدت می‌گیرد.هم‌اکنون از سوی دادگاه انقلاب، برای پنج متهم به نام‌های محمد رضا علی زمانی _ آرش رحمانی‌پور _ رضا خادمی _ حامد روحی‌نژاد _ ناصر عبدالحسینی _حکم اعدام صادر شده است این متهمین را به اتهام شرکت در اغتشاشات و تبلیغات علیه نظام و عضویت درسازمان‌های مسلح و حتی بدون برخورداری از داشتن وکیل و حق دفاع قانونی، و بعد از آزار و شکنجه و اعتراف ‌گیری اجباری، در دادگاه‌های نمایشی به اعدام محکوم کردند و حالا به پای چوبه دار می‌برند. شواهد متعدی در دست است که این پنج متهم در زمان انتخابات در زندان بسر می‌بردند و در نتیجه نمی‌توانسته‌اند در تظاهرات و اعتراضات مردمی پس از انتخابات شرکت و فعالیت داشته باشندما وبلاگ نویسان امضا کننده این بیانیه خواهان توقف فوری مجازات اعدام محمد رضا علی زمانی, آرش رحمانی پور؛ رضا خادمی, حامد روحی نژاد و ناصر . عبدالحسینی هستیم. ما به همه فعالین حقوق بشر؛ انسانهای آزادیخواه و سازمانهاي مدافع حقوق بشر هشدار ميدهيم که خطر تکرار فاجعه خونين قتل عام سال 67 بسيار جدی است و بر ما است که با جلوگیري از اجراي احکام اعدام از تکرار تلخ تاریخ و از قتل عام دستگیر شدگان جلوگيري کنيم... ,با توجه به تایید حکم اعدا م محمدرضا علی زمانی و با توجه به تهدیدهای دولتی بخصوص سخنان آقای اژه ای در باره اعدام قریب الوقوع مخالفان ما یک بار دیگر همه انسان دوستان و فعالین حقوق بشر را به نجات جان این پنج نفر فرامی‌خوانیم .. ما از سازمان ملل ؛ صلیب سرخ بین المللی ؛ سازمان عفو بین الملل و همه سازمان های حقوق بشر می‌خواهیم که با فشار به دولت ايران مانع اجرای اين احکام اعدام شوند. ما از آقاي بان کی مون به عنوان رییس سازمان ملل متحد می‌خواهیم که به دولت ایران مسئوليت های خود در قبال قوانين حقوق بشر را گوشزد کرده و برای نجات جان شهروندان ايرانی همه اقدامات لازم حتی تعلیق عضويت ایران در سازمان ملل تا زمان التزام به قوانين حقوق بشر را به عمل آورند.. ما همه وبلاگ نویسان و همه فعالين حقوق بشر و سازمانهاي حقوق بشر را به پیوستن به این کمپين و به اقدام فوری برای توقف مجازات اعدام در ایران به طور کلی و توقف مجازات اعدام محمد رضا علی زمانی, آرش رحمانی پور؛ رضا خادمی, حامد روحي نژاد و ناصرعبدالحسینی به طور اخص فرا می‌خوانیم . .وبلاگ نويسان علیه اعدامپی نوشت :دادگاه انقلاب روز شنبه 7 آذر یک فعال سیاسی دیگر را به اتهام عضویت در گروه محارب به اعدام محکوم کرده است .پور عباسی قاضی شعبه ی ۲۶ دادگاه انقلاب آقای ایوب پرکار را به اعدام محکوم کرده و به زندانی گفته است که خودم طناب دار را بر گردنت می اندازم. در واقع قاضی های دادگاه انقلاب،همزمان مسئولیت اجرای حکم را نیز بر عهده گرفته اند! ایوب پرکار زندانی سیاسی بازداشت شده در نيمه دوم سال 1387 را هم پس از حدود يکسال بازداشت به اتهام هوادارى از سازمان مجاهدين خلق ايران به اعدام محکوم کردند .وبلاگ‌های ذیل از فراخوان حمایت کردند


وبلاگ‌های ذیل از فراخوان حمایت کردند
1- وبلاگ شاهین شهر2- اشترک 3- گمنام 4- لج ور5- یاس سبز6- کاوه آهنگر 7- پندار نیک8- یوهو9- خانه شاعر10- ایران آزاد 11- سمیر احمد12- تلاش 13- برای یک لحظه آزادی 14- مبارز ایکس 15- 16Rotten Godsمبارز کوچک17-هیس قریاد سکوت 18- سایت خبری راه کارگر 19- تا آزادی 20- ارژنگ بامشاد 21- می مکران 22- سبز نباشی ضرر کردی 23- آینده ما 24- بادبان 25- مرگ اهریمن 26- نگهبانان ایران جاوید27- شاهکار آریایی 28- به سوی آزادی 29- سودا 30- دختر همسایه 31- هوشنگان 32- جهانی دیگر 33- سیم34- سیاسى اجتماعى نسیم دریا35 - خُسن آقا36- Aleborzma's Blog37- بهناز مهرانی38- شورشگران39- مونس 40- حقوق بشر در افغانستان 41- luna42- علی ایرانی43- پیمان44- یک کانادایی45- بلوا46- کوله بار47-پویندگان راه آزادی48- دفترها49-روزنه50-دفاع از آزادی بیان و قلم51-دختری از ایران52-آزادگان53- نگاهی به آنچه گذشت و میگذرد54-باز آفرینی واقعیت ها55-کاک هیوا56-رسوای زمانه57-میرحسین 58- گل کو 59- من بدم میاد از عاملان رژیم خمینی 60- ني لبك هايي كه انسان را سرودند61- فرید صلواتی62- زیتون 63- مادستانی64- مهدی یعقوبی 65- قانقاریا 66- منوچهر مرعشی67- کانون حقوق بشر ال یاسین68- وبلاگ مینا زرین69- حقوق بشر ایران 70-
سایت های حامی:

هرانا
سازمان فدائیان( اقلیت )
Twitt(url )y
در داخل ایران
دیدگاه ها
روشنگری
گزارشگران
فیس بوک
بالاترین
پویندگان راه آزادی
Twittert
نسیم فردا
آفتابکاران
پژواک ایران
ایران تریبون
پیک ایران


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۹/۱۵/۱۳۸۸ ۰۹:۵۷:۰۰ قبل‌ازظهر

|

    ۲ شهریور ۱۳۸۸


قسمتي از مقاله ( اصولآ اسم نويسنده اش مهم است؟!)
-
"هيچ چيز در دنيای مبارزه و انقلاب، مهوع تر از دگرديسی مدعيان سابق انقلاب نيست . هيچ کس حقيرترازسياستبازی نيست که ازموضع ترقيخواهی عصای دست ارتجاع می شود . هيچ کس ابله تراز شارلاتانهايی نيست که به خيال شراکت در قدرت به حمايت تاکتيکی ازجتايتکاران می پردازند ، با اين اميد واهی که روزی آنان را به کناری انداخته و خود ، قبضه قدرت کنند . در مورد خمينی چنين می انديشيدند و با خاتمی هم همينگونه می خواستند به جامعه مدنی برسند وامروز نيز قراراست سوار بر موج سبز موسوی انقلاب کنند ! می گويند که موسوی ابزار است و نمی دانند که خود ، هدفشان هر چه که باشد ، عمله ارتجاع سبز گرديده اند . برايشان نفس جنبش مهم است و نه آنچه که قرار است از آن بيرون بيايد ."


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۶/۰۲/۱۳۸۸ ۱۰:۵۰:۰۰ قبل‌ازظهر

|

    ۱۰ مرداد ۱۳۸۸


ابطحي و حسين درخشان در يك سلول !

بازجو داشت از توي مونيتور آنها را نگاه ميكرد . از زماني كه ابطحي و حسين درخشان را توي يك سلول انداخته بودند مهمترين كارش همين بود : نگاه كردن به بحث هايي كه ناخواسته بين اين دو نفر توي آن سلول كوچك پيش مي آمد . هم فال بود و هم تماشا. ابطحي داشت زير چشمي به واكمن و گوشي درخشان نگاه ميكرد. صدا از گوشي ها به بيرون درز ميكرد.

ابطحي: پينك فلويد گوش مي ديد؟

درخشان نگاه تحقير آميزي به ابطحي مي اندازد : نه خير حاج آقا پينك فلويد كه ديگه مد نيست . اين يك آهنگ از يك خواننده اسراييليه .

ابطحي چپ چپ نگاه ميكند و ميگويد: كپي اش را براي رييس جمهور محبوبتان هم بفرستيد.

درخشان : بهتر است بگوييد محبوب ملت ايران . ضمنآ انگار شما به قوانين كپي رايت متعهد نيستيد حاج آقا !
و انگار يادتان رفته دوستان فالان‍ژيست تان توي لبنان هم قديمها آهنگ اسراييلي گوش مي دادند.

ابطحي: فالانژيست ديگر چه صيغه ايست؟ منظورتان حزب امل است؟

درخشان مي بيند كه ابطحي يا از مرحله پرت است و يا خودش را به نفهمي مي زند و يا انگار توي دروازه خودشان گل مي زند ، شك مي كند و جوابي نمي دهد. در اين بازي قرار بر اين است كه او نقش خبر چين را بازي كند و از ابطحي اطلاعات در بياورد ولي انگار اين آخوندك براي اين نقش مناسب تر است و شايد به ابطحي هم همين نقش در برابر او داده شده است. بايد حواسش جمع باشد وگرنه اگر بي عرضه گي كند يك پرونده جاسوسي براي اسراييل مي بندند به خيكش و رنگ آزادي را نمي بيند. يادش ميافتد اين ابطحي تجربه سالهاي دهه 60 را هم داشته و بايد مواظب اين مار خوش خط و خال باشد.

ولي انگار ابطحي ول كن نيست : من را اشتباهی گرفته اند . من نه سر پيازم نه ته پياز . همش تقصیر خاتمی است . من اصلا دلم نمیخواست آخوند بشوم. ترجیح مي دادم مجری تلویزیون باشم. من گول اين خاتمي را خوردم و زندگي ام را تباه كردم.

درخشان با نواي آهنگ سرش را تكان مي داد. ابطحي هم بدش نمي آمد ببيند اين آهنگ اسراييلي به خوبي آهنگهاي عربي هست يا نه. ياد رقص عربي مي افتد و دلش غيژ ميرود.

درخشان : بله همه توي ايران حداقل يك بار گول خاتمي را خورده اند
ياد تركيب " شياد اردكان" مي افتد.با خودش فكر ميكند كه "شياد اردكان" صفت و موصوف است و يا مضاف و مضاف اليه .

نگهبان درب را باز ميكند و ابطحي را براي بازجويي مي برند. درخشان دلش نمي خواست كه جاي ابطحي باشد . دوران بازجويي خيلي سخت است هر چند كه پارتي اش خود احمدي چاخان بود ولي باز هم بازجويي ، بازجويي است. البته اين قسمت از زندان مخصوص از ما بهتران است و بازجو ها زياد از روش هاي فيزيكي استفاده نمي كنند ولي همين هم سلول كردن او با ابطحي براي هر دو آنها عذاب آور است. دو بازجو در يك سلول.معلوم نيست چه كسي چه كسي را بازجويي ميكند.

بازجو مونيتور را خاموش ميكند و ميرود تا از ابطحي بازجويي كند.



نوشته چه گوارا درتاريخ: ۵/۱۰/۱۳۸۸ ۰۸:۴۰:۰۰ بعدازظهر

|

    ۸ مرداد ۱۳۸۸


نامه سايه سيرجاني


به خرد جهانی که در برابر اینهمه ریاکاری سردرگم گشته


نمایش سی ساله ای که نشان داده اند همواره روپوشی از انفجاری داخلی بوده و بس. اعدام های دسته جمعی صورت می گرفت و در صحنه خارج به ایجاد مدارس اسلامی بودجه ها سپردند. گرفتن نوجوانان از مدارس صورت می پذیرفت و کشتن آنها حزب الله به ندای نوچگان حزب توده به اعترافات تلویزیونی رو آورد باب پرسش و پاسخ به جدل و حذف اساتید صورت پذیرفت. در دانشگاه بسته شد و روزنامه ها تعطیل شد. همزمان گسیل گشتگان انقلاب فرهنگی در مقابل خشم ممنوع القلمان ممنوع السخنان ممنوع التدریسان و ممنوع الصدا ها قد علم کردند و تاختند و تاختند. افسران دلیر ارتش ایران را کشتند و از آنطرف یکباره هجوم به نوجوانان آوردند که بایست طلب شهادت کنند و جبهه های جنگ مملکت سوز را نیرو بخشند. قلم ها را شکسته اند، روزنامه از معنی تهی گشته فقط با عنوان روزنامه چاپ مشود انباشته از دروغ و تهمت، دانشگاه که تحت نظارت حزب الله درآمده دیگر از دانشگاه تنها نامی بر خود دارد، بایستی پیران خرد کشته شوند و قتلها دیگر به راحتی اعدام دسته جمعی تحت عنوان منافق و افسر سابق و ساواکی بعد از ده سال نمی تواند صورت گیرد پس صحنه های تصادف ساختگی ایجاد شد هسته های قتل و ترور ایجاد شد سر به نیست شدن ها و خمیر کردن کتابها و بازار تهمت ها داغ تر شد. در این میان بازوهای " شناسایی " چنین رژیمی در خارج از ایران فعال تر گشتند. نخست با داعیه حقوق بشر اسلامی و بعد با نفود به خود کمیسیون حقوق بشر سازمانهای دولتی. صادراتیان امام جعفر صادق ( هاروارد سابق) به عنوان نماینده و سفیر به این کشور و آن سازمان راه پیدا کردند.
اینجا صدایی که شنیده نشد صدای ملت ایران بود.

بازی رهبر تراشی پس از مرگ خمینی، بازی اصلاح طلب سازی برای بازاریابی خارجی و چهره شیادی چون محمد خاتمی را با عنوان رییس جمهور منتخب بزک کردن، همه و همه برای سرکوب آن انفجار داخلی جامعه ایران صورت گرفت وبس. با هر روشی که امکانش برایشان بود: تبلیغات ، قتل، افترا و تفرقه انداختن در جامعه، همزمان گسیل داشتن نمایندگان به عنوان البته کارگردان سینمایی و فعال البته فرهنگی... آمدن خاتمی اوج این شیاد بازار بود. نمی دانم این " خرد جهانی" چطور آمادگی این فریب خوردن را داشت. نامه های سرگشاده بین دایره دوستان داشت پخش می شد بیدار شدن جامعه ای زخمی و در خفقان نگاه داشته از هر روزن کوچکی امکان پذیر می توانست باشد که آمدند تا زمزمه ها کمکی علیه خاتمی شروع شد بازی روزنامه خود ساخته رژیم به نام سلام را راه انداختند و با استفاده از معاون همیشگی طرح ها : نهضت البته آزادی! شروع به حرکت جامعه را مهار زدند. یادمان باشد برای خوراک تبلیغاتی خارجی استفاده از نام روزهای خوب اثر بخش هست مثل بیست و دو خردادی که ساختند این بار هم هیجده تیر را ساختند.
اینجا صدایی که شنیده نشد صدای ملت ایران بود.

یکباره با استفاده از بازوهای البته دیگر حقوق بشری این سمت گسیل داشته آقاجری را مطرح کردند و اکبر گنجی را.... انگار نه انگار جوانها و خانواده هایی بودند که سر به نیست شدند هنوز در کنج زندانها هستند و انگار نه انگار حرکت مردم ایران در برچیدن ریا کاری با عنوان پر دغل جمهوری اسلامی وجودی داشته. حرکت فقط این حرکتی است که اینها می خواهند دنیا باور کند و بس.
پرونده تصفیه وزارت اطلاعات را راه انداختند. کمیسیون شکایت مجلس را ساختند و دادندش دست تروریست سابقه دار بازجو. البته دفاتر حقوق بشر داخلی هم ساختند. تا جایی پیش رفتند که جایزه صلح نوبل را هم بدست آوردند!
اینجا صدایی که شنیده نشد صدای ملت ایران بود.

این چند سال تلویزیون ها در خارج از ایران زدند، اگر رادیو و تلویزیونی در بزنگاه از خط رژیم تبعیت نمی کرد محکوم به نابودی می شد. دیگر نیازی به کیهان هوایی و اطلاعات خارجی چاپ کردن نبود چون در مقابل موج روزنه های اینترنت و دنیای کامپیوتری جدید مگر چند تا روز آن لان، و امضا جمع کن در حمایت فلان اطلاعاتی رژیم می تواند اثر گذار باشد که بسیارند مردم ایرانی که می توانند صدای خود را از لابلای ایمیل یا رادیو و تلویزیونی برسانند. مهم نشان کردن این صداهاست و نابودی آنها. بدترین و پیشرفته ترین نوع سانسور را نسبت با اینان اعمال داشتند. اما باز " صدای راست و حقیقت" هر چند کوتاه و نادر باشد به گوش مردمان ایران آشناست.
اینجا صدایی که نبایست گذاشت شنیده شود صدای ملت ایران است.
این بار هم بازی موسوی را راه انداختند . حیف است این خوراک رنگ بازی که مصرف خارجی خوبی دارد را ندیدن گرفت. رنگ سبزی هم بهش داده اند که بیا و ببین. در هر شهری در خارج از ایران عکس بدستان موسوی را گسیل داشتند. مبادا صدای آزاده مرد ایرانی یا آزاده زن ایرانی شنیده شود که می گوید نه موسوی نه کروبی نه خاتمی نه رفسنجانی نه کنی نه ابراهیم یزدی. نه به سی سال جنایات جمهوری اسلامی و خواست نشان دادن چهره ایران ستیز جمهوری اسلامی را دارد.

شما خردمندان متولد دیار آزاد هم مانده اید که عجب این چه رژیمی است که در خودش " اپوزیسیون" خودی ساخته و کجا رفت صدای این همه قربانی جنایات. وقتی رادیو تلویزیون بی بی سی فارسی زبان ورادیو تلویزیون فارسی صدای امریکا پناه جماعت رژیم جمهوری اسلامی بوده تعجب نکنید. دنبال صدای واقعی ملت ایران باشید اما نه از این رسانه ها. نه من فرد ایرانی که هر دو چهره دغل باز لبخند بر لب البته! اصلاح طلب این شیاد ها را دیده ام و هم کریه ترین چهره قاتل فتوا صادر کنش را، در همین امریکا با تیغ سانسور نوچه های جمهوری اسلامی روبرو هستم.

صدای حقیقت و صدای راستی بلندترین صداست حتی اگر هزار و اندی بلند گو و منبر برای نگاهبانان جمهوری اسلامی علم شده باشد. صدای ملت ایران نشانه گرفتن ضدایرانیانی است که در این سی سال و اندی بر سرمایه بر قدرت سیاسی ایرانیان پنجه انداخته است. من ایرانی نه به جمهوری اسلامی رای داده ام نه به هیچ یک از البته نخست وزیران یا رییس جمهورانش.

حافظه را از دست ندهیم. اگر رهبران ایران را این جماعت کشته اند جوانان خوش حافظه هستند که دیگر فریب این چهره نمایی ها را نخورند. این صدای واقعی ملت ایران را بشنوید. صدای جوانانی که بیش از ده سال در زندانها هستند صدای بیداران کشته شده ای که این رژیم می خواهد " ملا خور" کنندشان. فریب خوردن دیگر بس است. دیگر سردرگم نخواهید شد.

سایه سیرجانی


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۵/۰۸/۱۳۸۸ ۰۲:۲۲:۰۰ بعدازظهر

|

    ۱۵ تیر ۱۳۸۸


ازپانزده خرداد 42 تا پانزده خرداد 88
-
وقتي كه توده هاي خرده بورژوازي پاي كوبان و دست افشان در 15 خرداد 1342 به ميدان آمدند و رژيم شاه به دستور اعلم نخست وزير وقت دست به اسلحه برد و سركوبشان كرد هيچكس گمان نميكرد كه طيب حاج رضايي از عوامل كودتاي ننگين 28 مرداد 32 در ميان سازمان دهندگان تظاهرات باشد. همانكه گفته بود "هركسي كه شتر را بروي بام برده همان هم بزير مي آوردش" . اما اين بار نقش طيب حاج رضايي به مير حسين موسوي سپرده شده است. او نيز بعنوان يكي از افراد اصلي حزب جمهوري اسلامي و سردبير روزنامه جمهوري اسلامي و از عوامل كودتاي 30 خرداد 60 بر عليه ابولحسن بني صدر بوده است. نقش ميرحسين موسوي در بالاي بام بردن شتر استبداد ، كم نبوده است . ولي سئوال اصلي اينجاست كه آيا مير حسين موسوي قصد دارد كه شتر استبداد را همچون سلف خود طيب حاج رضايي بزير بكشد؟

پاسخ اين سئوال نقش مهمي در شرايط تاريخي فعلي ايفا ميكند . من نمي خواهم نقش تعين كننده براي اين پاسخ قائل شوم همانطور كه از نظر من نقش تعيين كننده را شورش هاي توده هاي عاصي خرده بورژوازي با شعار "رآي من كو" در اين بين بازي نخواهد كرد و همينطور نقش تعيين كننده فعل انفعالات اتفاق افتاده در غرب و سازمان ملل مانند مذاكرات اوباما در روسيه و يا تعويض البرادعي هم نيست. هرچند هر يك تاثير گذار و به همين واسطه هر يك تعيين كننده است. نقش اصلي تعيين كننده را نحوه گذار اين قيام به شرايط پيش رو كه با توجه به ماهيت طبقاتي جنبش براي همه غير قابل پيش بيني است بازي مي كند. شرايطي مبهم همانند نقش مبهم خرده بورژوازي در تحولات اجتماعي.

برگرديم به سئوال اصلي : آيا مير حسين موسوي مي خواهد و مي تواند شتر استبدادي را كه به كمك ديگران 28 سال پيش بروي بام برده به زير بكشد؟ مسلمآ نه ولي حتي نقش موسوي نيز در اين بازي براي خود موسوي مبهم است . توده هاي عاصي خرده بورژوا حتي تكليف او را نيز كاملآ روشن نكرده اند. البته سناريو نويس هاي ماهري مثل محسن مخملباف قصد تبديل موسوي به رهبري اپوزوسيون حكومت را دارند ولي طرفداران اصلاح طلب موسوي مانند الهه كولايي هنوز بر راه هاي قانوني !! بازگشت به آرمانهاي انقلاب اسلامي تاكيد مي كنند. هرچند قانون نيز مانند تمام مصوبات جمهوري اسلامي نقشي دوگانه و ابهام آميز دارد ولي اين موضوع كاملآ مشخص است كه سازمان دهندگان تظاهرات كه طرفدار موسوي بوده اند مي بايست بدانند كه در كنار مناطق نظامي مانند مقر هاي سپاه تظاهرات قانوني نيست . تظاهراتي كه موجب كشته و زخمي شدن ده ها تن شد با اين اميد واهي كه سپاه به طرفداري از موسوي بر مي خيزد و تنها نتيجه اش استعفا و دستگيري سردار علي فضلي فرمانده سپاه تهران شد(البته ظاهرآ همين نتيجه را هم نداشته يعني حتي موجب استعفا و در نتيجه دستگيري فاضلي هم نشده است و احتمالآ شايعه بوده است). اين نكته بازگو كننده اين واقعيت عيني است كه استفاده از ابزار كودتا حتي براي اطرافيان موسوي نيز آلترناتيو قابل قبولي بوده است و در صورت حمايت سپاه از موسوي از اين اهرم به خوبي استفاده مي شد . به قول معروف "بي بي از بي چادري خونه نشينه" !!

باز ميگردم به 15 خرداد 1342 :هرچند سركوب قيام پانزده خرداد از نظر اپوزوسيون وقت حكومت پهلوي شامل نيروهاي ملي گرا و طيف هاي مختلف چپ چندان با اهميت نمي نمود ولي اين سركوب دستاورد هاي مهمي براي روحانيت (بخوانيد آخوندها) و بازار داشت. دستاورد مهم اين سركوب براي آخوند ها و بازار كسب قدرت سياسي به عنوان يك اپوزوسيون بود. در واقع طي فعل انفعالات داخلي و خارجي اتفاق افتاده در نتيجه سركوب اين قيام بود كه خميني طي سال 57 توانست رهبري قيام بر عليه شاه را كسب كند هر چند كسب اين رهبري حتي تا پايان بهمن 57 نيز كامل نشد .
-
حال به سال 88 يعني اكنون بر ميگرديم : در شرايط فعلي اصلاح طلبان و متحدان توده اي -اكثريتي شان نتوانسته اند با جنبش سبز خود قدرت سياسي دولت را كسب كنند . دستور كار سياسي جنبش سبز و همچنين كروبي تسخير دولت بوده است كه متاسفانه و يا خوشبختانه شكست خورده است . از نقطه نظر سياسي سخنراني ها و مصاحبه هاي رفسنجاني و خاتمي بعد از انتخابات تلويحآ اين شكست را اعلام نموده است ولي آيا از نظر عقبه خرده بور‍ژواي نيز، اين جنبش به پايان رسيده است؟ نمي توان صراحتآ در اين مورد نظري را بيان نمود شايد بهتر باشد تا تظاهرات 18 تير 1388 كه در پيش رو است صبر كنيم تا به يك نتيجه گيري منطقي برسيم ولي ذكر يك نكته مهم در اينجا ضروري است و آن روانشناسي كساني است كه در انتخابات شركت كرده اند و به موسوي رآي داده اند. انتخاباتي كه به گفته هر دو جناح حكومتي در آن 40 ميليون نفر شركت كرده اند كه از نظر من يك دروغ محض است . كافي است شلوغي حوزه هاي انتخاباتي را با چند دوره پيش مقايسه كنيم. از نظر من بيش از 25 ميليون نفر شركت كننده نداشته است. اگر قرار باشد در اين دوره 40 ميليون نفر در انتخابات شركت كرده باشند پس با مقايسه شلوغي حوزه ها نسبت به دوره اول انتخاب خاتمي ميبايست در دوره اول انتخاب خاتمي، 100 ميليون نفر رآي داده باشند كه مسلمآ اين تعداد رآي دهنده در ايران وجود ندارد. از نقطه نظر روانشناسي اجتماعي ، شهروندان عادي و غير سياسي كه به موسوي رآي داده اند بر اين موارد تآكيد داشته اند :
اول اينكه موسوي فردي از درون حكومت است به همين دليل دستش در اعمال نظرش باز است.منظورم اينست كه رآي دهندگان به موسوي مي دانستند كه موسوي از جنس همين حكومت است . دوم اينكه موسوي سالها نخست وزير خامنه اي بوده است پس اين دو ميتوانند با هم كنار بيايند و خامنه اي دست موسوي را درپيشبرد خواست هاي موسوي بيش از خاتمي باز مي گذارد. سوم اينكه موسوي آدم معتدلي است در نتيجه تنش مابين دو جناح را تشديد نمي كند. اما اتفاق پيش آمده در بعد از انتخابات تمامي اين توهمات را منتفي كرد. اول اينكه خامنه اي ظاهرآ بازي در نقش رهبر اپوزوسيون را براي موسوي در نظر گرفته و ترجيح مي دهد حكومت يك كاسه شود. دوم اينكه موسوي چندان هم آدم معتدلي نيست چون يك آدم معتدل كنار مركز نظامي تظاهرات راه نمي اندازد تا به خيال خودش سپاه را با خود همراه كند و در اين بين دهها نفر را به كشتن دهد تا با خون آنها با بخش ديگر حكومت وارد معامله و مذاكره شود و همچنين براي خودش نقش تاريخي تعيين كند.در نتيجه موسوي به هيچ وجه همراهي آن شهروندان عادي و غير سياسي كه به دلايل بالا به او رآي داده است را به همراه ندارد پس مي ماند بخش سياسي طرفداران او كه از طيف هاي مختلفي تشكيل شده است .

اما در بخش آخر روي سخن ام با تمام كساني است كه خواهان ايراني آزاد و دموكراتيك هستند فارغ از نوع نگرش سياسي و عقايد فلسفي شان. به نظر من مي بايست در مقابل كسب رهبري اين تحولات توسط موسوي متحد شد. از نماد ها و شعار هاي مذهبي مانند الله اكبر و اعتكاف كه موجب متشكل شدن جناح موسوي كه خواهان بازگشت به آرمانهاي انقلاب اسلامي است ، دوري كرد.به هر طريق ممكن ليدر بودن موسوي در تحولات را بزير سئوال برد . نقشي كه قرار است موسوي پس از سركوب بعهده گيرد همان نقشي است كه قرار بود اكبر گنجي عهده دار آن شود و آن بدست گيري ابتكار عمل اپوزوسيون است. تحولات سياسي اخير از نظر آگاهي بخشي به جامعه نقش مهمي داشته است . بايد سعي كنيم از اين آگاهي حراست و حفاظت كنيم و اين ممكن نيست مگر با نفي فاشيسم سبز موسوي .


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۴/۱۵/۱۳۸۸ ۰۶:۰۱:۰۰ بعدازظهر

|

    ۵ تیر ۱۳۸۸


عباس معروفي - فرج سركوهي - الاهه بقراط

بررسي نظر روشنفكران در مقاطع حساس تاريخي بسيار مهم است . من در اين پست قصد دارم نظرات سه روشنفكر مستقل ايران را در پيش از انتخابات و پس از آن مطرح كنم. انتخاب اين سه نفر فقط به واسطه دسترسي آسان تر به مطالب آنها بوده است و هيچ هدف خاصي در بين نيست.
"عباس معروفي" در اين مقايسه نماينده طيف راست (البته در اين مقايسه و نه عمومآ) است. "فرج سركوهي" كه بعنوان يك سنتريست و يا ميانه رو مد نظر است و "الاهه بقراط " كه دراين مقايسه طيف چپ را نمايندگي مي كند. شايد بهتر بود از نظرات ايرج مصداقي و همچنين حميد تقوايي نيز استفاده شود. البته حميد تقوايي بعنوان يكي از روشنفكران طيف چپ ليدر حزب كمونيست كارگري است و در نتيجه بازگو كننده نظرات حزب خود مي باشد و از او بعنوان يك روشنفكر مستقل نميتوان نام برد.

عباس معروفي قبل از انتخابات ميگويد:
در ايران آنچه من در اين سی سال ديده‌ام، جامعه همواره ناچار به انتخاب بين بد و بدتر بوده است. يعنی در مسير دلخواهش حرکت نمی‌کند، و چون صغير و عليل است، بزرگان بايد برايش تصميم بگيرند، اما همين جامعه‌ی صغير و عليل چون سهامدار ناچاری است، پس تنها سهمی که از انقلاب و حکومت و دولت می‌برد همين ناچاری است؛ حق ناچاری. که بدترينش را در سال 1384 تجربه کرد.
من هم عضو اين جامعه‌ی ناچار هستم، دلم می‌خواهد در انتخابات شرکت کنم، دلم می‌خواهد در سرنوشت مملکت تأثير داشته باشم، اما نمی‌توانم، چون با پاسپورت پناهندگی اجازه ندارم به سفارت ايران بروم.
با چنين وضعی، آيا لازم است که ساختار حکومت (اعم از اصولگرا و اصلاح‌طلب) چنين بی‌رحمانه از نويسنده و فيلسوف و هنرپيشه استفاده‌ی ابزاری کند؟ مگر چند تا از اين آدم‌ها دارند که پيرترين‌شان را خرج سياست ‌می‌کنند؟ چرا اين حکومت همه‌ی ارزش‌ها را می‌فرستد روی مين؟ و بعد فکر کردم فيلسوفی که به هر قيمتی خود را بسيج ‌کند و ابزار تبليغات شيخ شود، و مجلس نويسنده‌ای را به توپ ببندد، مسلماً در ساختار همان حکومت قد و قامت کشيده و از همان فرهنگ سيراب شده، وگرنه بر اين دوراهی نکبتی، حرمت قلم را نمی‌شکست و به شيوه‌ی آدم فروشان دهه‌ی شصت دوبار تأکيد نمی‌کرد: اين نويسنده استالينی است (لابد برويد بگيريد دارش بزنيد!)

معروفي بعد از انتخابات مي نويسد:
حالا دولت کودتا باز هم بر سر دوراهی مانده است: مردم يا به قول محمود احمدی نژاد "اراذل و اوباش" را به رگبار ببندد و از روی نعش و خون بگذرد؟ يا با خفت در برابر خواسته‌های مردم تسليم شود؟ در هر دو راه شکست خورده است.
کودتاچيان آنقدر ناشيانه تا اينجا پيش آمده‌اند که نشان می‌دهد مغز متفکر ندارند، و در ادامه‌ی همين کارزار دچار خطاها و غلط‌هايی می‌شوند که خود در دامش گرفتار خواهند آمد. آنها آنقدر ناشيانه چاه می‌کنند و ناشيانه راه می‌روند که خود در چاه خواهند افتاد. اين مثل روز بر من روشن است، و دولت قانونی ميرحسين موسوی می‌تواند از همين زاويه هوشمندانه راه مردم را روشن کند.
حالا بعد از اين تجاوز و دزدی رأی، خيلی چيزها برای ما مهم شده: يکی اين که اجازه ندهيم آسوده حکومت کنند و به ما بخندند. اين بار بايد حکمرانی را به کام‌شان تلخ کنيم. از هر راهی که بتوانيم، با نافرمانی مدنی يا افشاگری‌های مداوم.

فرج سركوهي قبل از انتخابات ميگويد:
تفاوتی معنا دار بین تحریم، مشارکت و طرح مطالبات نیست .تحریم انتخابات تاکتیکی است منفعل و منفی و در انتخابات کنونی به احتمال به سود رئیس جمهوری منجر می شد که اغلب هواداران او رای خود را به او خواهند داد. اما امکان حضور حمایتی منفعل در رقابت جناح های حکومتی، آرزوی ناممکن تاثیرگذاری در سیاست عملی و احتمال یاری به رقبای احمدی نژاد به امید چشم اندازی «کمی تا قسمتی بهتر» از ۴ ساله گذشته، در موقعیتی که محورهای اصلی سیاست داخلی و خارجی، با هر رئیس جمهوری، برآمده از برآیند تضادها و وفاق های نهادها و جناح های حکومتی و موقعیت بین المللی است و نه اراده و خواست روسای جمهور به تنهائی، برای من چندان جذاب نیست که با شرکت بی تاثیر و منفعل در انتخابات، حذف اقلیت ها را فراموش کرده، با نفی هویت خود به هوادار جناحی از حکومت بدل شده و بر این ادعا صحه بگذارم، و مردم را نیز متقاعد کنم، که راهی جز آن چه هست، نیست و چشم انداز دیگری را، حتا در خیال و آرزو، نفی کرده و در انتخاباتی که مهم ترین شاخص فرهنگی آن غیبت حافظه دور و نزدیک است، شرکت کنم.

سركوهي بعد از انتخابات 5 چالش پيش رو را بازگو مي كند:
1 ـ چالش بین لایه هائی گسترده ای از مردم، که خواستار آزادی های سیاسی و اجتماعی هستند و حکومتی که این آزادی ها را در سی سال گذشته از آنان دریغ کرده است.
2 ـ چالش بین جبهه گسترده فقرا و تهی دستان شهری و روستائی که رهائی از فقر را در کشوری که اقتصاد آن نه بر تولید که بر توزیع درآمدهای ارزی نفت و گاز شکل گرفته است، در توزیع عادلانه تر این درآمدها و مبارز با غارتگران قدرتمند می جویند و به کسی چون محمود احمدی نژاد و امثال او امید بسته اند و سرمایه داران نوکیسه رانت خوار و طبقه متوسطی که خواهان آزادی های اجتماعی، و نه لزوما سیاسی، است و به موسوی رای می دهند.
3 ـ چالش بین قرائت رفرمیستی و بنیادگرایانه اسلام.
4 ـ چالش بین رهبران محافظه کار نسل اول انقلاب و رهبران نسل دوم که از دل نهادهای امنیتی و نظامی سر بر کرده اند.
5 ـ چالش بین دو گروه نفوذ قدرتمند اقتصادی رانت خوار که یکی را خانواده رفسنجانی و دیگری را فرماندهان عالی رتبه سپاه و نهادهای امنیتی نمایندگی می کنند،
این 5 چالش، موضوع مقاله تحلیلی است که نوشتن آن را هر روز به روز بعد موکول می کنم چرا که در هر تلاشی برای نوشتن تحلیلی عینی و به دور از احساس مار تبعید نیش دردناک آن جا نبودن را در قلبم فرومی کند.

الاهه بقراط قبل از انتخابات با شعار تحريم انتخابات چنين ميگويد:
راستش را بخواهید من آنهایی را که در ایران زندگی می کنند و هر یک به دلیلی، از اعتقاد صمیمانه تا منافع صادقانه و با آگاهی یا نا آگاهی به پای صندوق های رأی می روند تا به ادامه غارت اقلیت و فلاکت اکثریت و ویرانی فزاینده مملکت رأی دهند، نه تماما لیکن تا اندازه ای درک می کنم. می گویم تا اندازه ای، چرا که خود تا پایان سال 67 که در ایران بودم، در هیچ انتخاباتی (بجز آزادترین انتخابات پس از انقلاب که همه گروه ها در آن نامزدهایی را معرفی کرده بودند) شرکت نکردم و می دانم و آمار نشان می دهد میلیونها نفر که هر بار بر شمارشان افزوده می شود، در انتخابات سالهای اخیر شرکت نکرده و نمی کنند. بنا بر این خیلی های دیگر هم که پس از هر انتخاباتی پشیمان می شوند، با خیال آسوده می توانند از خیر شرکت در آن بگذرند چرا که این نه «تمرین دمکراسی» بلکه همکاری برای ادامه خودکامگی است. لیکن هر چه فکر می کنم نمی توانم از تشویق و تأیید و مشارکت از راه دور برخی تبعیدیان خودخواسته که در خارج کشور لم داده و از موهبت آزادی و تأمین اجتماعی و اقتصادی کشورهای غربی کیف می کنند، سر در آورم. مگر اینکه یا کاسه ای زیر نیم کاسه باشد، و یا آنها در جمهوری اسلامی و انتخابات نمایشی و بی خاصیت آن چیزی می بینند که از چشم دیگران پنهان است!

الاهه بقراط بعد از انتخابات اوضاع را چنين تحليل ميكند:
اصلاحات انقلابی - سی سال پس از آن، جامعه ایران پس از تجربه ای خونین، از «وحدت کلمه» عبور کرده و با متنوع ترین کلمات و عقاید و مسیرهای سیاسی به تجربه «وحدت عمل» می پردازد. این پدیده ارزشمندترین گوهر سیاسی و اجتماعی است که اتفاقا جمهوری اسلامی ناخواسته آن را صیقل داده است. نمی توان از همبستگی ملی سخن گفت و نقش جمهوری اسلامی را در شکل گیری آن در شرایط کنونی نادیده گرفت. حکومت اسلامی مانند هر پدیده دیگر، ضد خود را درون خویش پروراند و آن را با یک انتخابات غیرآزاد و محدود به خودیها به دنیا آورد تا لشکر عظیم غیرخودیها را به طور همبسته به میدان سیاست بکشاند.
وحدت عمل که خود را به جای «وحدت کلمه» بر افکار و احزاب مختلف تحمیل می کند، یکی از مهم ترین تفاوت های انقلاب کنونی با انقلاب اسلامی است. بلی، انقلاب! این انقلاب است و طنز تاریخ و «بازی نغز روزگار» را ببینید که زمینه آن را اتفاقا کسانی فراهم آوردند که به دنبال «اصلاح» رژیم بودند و چوب الف بر سر «براندازان» و «سرنگونی طلبان» می کوبیدند! انقلابی که شکست و پیروزی آن به تداوم و پایداری مبارزه مردم و واکنش کسانی بستگی دارد که با شعار «تغییر» آرای مردم را به خود جلب کردند. اگر «تغییر» اتفاقا با پیروزی آن نامزدها در انتخابات قطعا به بن بست می رسید، لیکن اینک با شکست آنان است که راه خود را می گشاید. راه «اصلاحات» بیراهه بود. اما گویی باید از آن عبور می شد تا بتوان به راه دیگری رسید. چه فرقی می کند این راه نامش «تغییر» باشد یا «انقلاب»؟! راهی که حتی اگر با سرکوب خشن به بن بست برسد و یا به کژراهه هدایت شود، به هر حال در پیش گرفته شده است و کسی را یارای انکار آن نیست. شکست و یا به کژراه کشانده شدن یک انقلاب، سرشت آن را نفی نمی کند.


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۴/۰۵/۱۳۸۸ ۰۲:۴۳:۰۰ بعدازظهر

|

    ۳ تیر ۱۳۸۸


اصلاح طلبان ديروز و مبارزين امروز !!
بعد از كشته شدن و دستگيري تعداد زيادي از مردم در روزهاي اخير ، ديروز، تهران در محاصره نيروهاي امنيتي بود. اعتراضات در تهران كم و بيش ادامه دارد. ايران شاهد صف بندي جديدي است كه ارتباط چنداني با انتخابات ندارد. بعضي از طرفداران موسوي كه منافعشان به خطر افتاده است به مخالفت با اعتراضات برخاسته اند و بي توجه به كشته شدن مردم ، از سركوب دفاع ميكنند و برخي از كساني كه به احمدي نژاد رآي داده اند با ديدن كشته شدن انسان هاي بي دفاع به صف معترضين پيوسته اند. صف خلق از ضد خلق تفكيك شده است . صف انسانيت از توحش تفكيك شده است و اين تفكيك به نظر من ارتباطي با واقعيات سياست روز ندارد. اين تفكيك همان واقعيت انديشه ماركس است . در يك طرف انسان هايي قرار گرفته اند كه فارغ از مذهب و انديشه سياسي شان به توحش اين حكومت اعتراض ميكنند و در طرف ديگر فرصت طلباني كه به بهانه امنيت و آرامش ، حفظ نظم موجود را خواستارند. آيا اين يك انقلاب دموكراتيك است ؟ و يا به تعبير درست تر: آيا ما در مرحله دموكراتيك يك انقلاب هستيم؟ نميدانم ولي براحتي ميتوان اسم اين حركت اجتماعي را قيام بر عليه حاكميت دروغ ناميد.
بياييم موضوع را از دوباره بررسي كنيم : مردمي مستاصل از ديكتاتوري آخوندي و ناتواني حكومت در ايجاد حداقل معيشت ، مردمي مستاصل از سركوب و ناتواني حكومت از تآمين خواست هايشان در انتخاباتي كه در دور پيش تحريم كرده بودند شركت مي كنند و پاي صندوق مي روند. بسياري از جمله خود من فرياد مي زنند كه اين انتخابات را تحريم كنيد ولي مردم به اين نتيجه رسيده اند كه اپوزوسيون اين حكومت ناتوان است.مردم ، گوش به تحريم نمي دهندو بازي سياسي را شروع ميكنند كه برنده اش نامشخص است. اكثر كساني كه در دور پيش راي نداده بودند به پاي صندوق مي روند و خوشبينانه به موسوي و كروبي راي مي دهند. آيا اين مردم نسبت به غير دموكراتيك بودن و غير مردمي بودن اين حكومت توهمي دارند؟ آيا اين مردم اميد به اصلاح اين ساختار حكومتي دارند؟ به نظر من بله مردم ايران نسبت با ساختار مافيايي و غير دموكراتيك حكومت در ايران متوهم هستند. راي مردم توسط جناح اقتدارگرا دزديده مي شود. مردم عاصي ميشوند و به خيابان ها مي ريزند. حكومت اعتراضات را به شدت سركوب مي كند. باتوم هاي پليس مردم را به راحتي از توهم در مي آورد. در نتيجه درشرايط امروز ايران بخش مهمي از مردم كه تا پيش از اين احتمال اصلاح شدن سيستم حكومتي را در ايران محتمل مي دانستنداز اين مرحله گذشته اند و هيچ امكاني براي اصلاح ساختار اين حكومت ديكتاتوري را قبول نمي كنند. اصلاح طلباني كه تا ديروز صحبت از آرامش و حفظ نظم و قانون و نسبيت فرهنگي و ... مي كردند امروز از خون مردم براي معامله با جناح ديگر استفاده مي كنند. قدرت ،منافع اقتصادي و پول هر اصلاح طلبي را تبديل به يك مبارز دو آتشه مي كند و اين واقعيت امروز ايران است. اصلاح طلباني كه تا ديروز شعار تحريم ما را غير مدني مي ناميدند امروز از ترس جان شان از جان مردم مايه ميگذارند.


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۴/۰۳/۱۳۸۸ ۱۱:۰۰:۰۰ بعدازظهر

|

    ۲۵ خرداد ۱۳۸۸


اخبار 28 خرداد
-
تهران شاهد راهپيمايي آرام بود.در ساير شهرها درگيري ها ادامه دارد. نهادهاي شهروندي در حال شكل گيري است. اعتصابات در راه است. تحصن استادان دانشگاه تهران شروع شكل گيري نهادهاي شهروندي است. بخش راديكال جنبش شعار مرگ بر ديكتاتور را حفظ كرده است و به آن دامن ميزند. حركت مردم از حالت عمومي در حالت تبديل شدن به شكل صنفي - طبقاتي است.
-
اخبار 27 خرداد
-
آمار كشته ها از مرز 20 نفر گذشته است. فقط 5 دانشجو در كوي دانشگاه تهران كشته شده اند. اصلاح طلبان از بالاي سر مردم در حال مذاكره اند. با تمام اين احوال خودباوري مردم ايران در طول تاريخ معاصر ايران بي نظير است و فقط در انقلاب 57 نظير آن وجود داشته است. تاريخ ايران گام مهمي را به جلو برداشته است . مردم فهميده اند كه مي توانند . قيام مردم ايران بر عليه حاكميت دروغ ممكن است سركوب شود ولي اين خودباوري قابل سركوب شدن نيست.
-
اخبار 26 خرداد
-
نيروهاي گارد حمله به خوابگاه ها را از پريشب شروع كرده اند. در كوي دانشگاه 200 نفر دستگير و 35 نفر مجروع شده اند . شايعه است كه چند دانشجو در كوي دانشگاه كشته شده اند ولي خبر دقيقي در دسترس نيست.تقريبآ بطور همزمان به تمامي خوابگاههاي دانشجويي در شهرهاي بزرگ حمله شده است. در تظاهرات ديروز بين ميدان فردوسي تا آزادي در جريان بوده . بين انقلاب تا فردوسي شاهد شورش هاي دانشجويي خيلي شديد بوده . فضا شهرها كاملآ انقلابي است. مطالبات مردم از ميرحسين فراتر رفته و طرفداران ميرحسين براي مقابله با موج انقلابي بجاي شعار مرگ بر ديكتاتور سعي در جابه جا كردن اين شعار با الله اكبر دارند. محله هاي كارگري نشين هنوز عكس العمل مشخصي نشان نداده اند ولي فضا به سمت راديكال شدن پيش مي رود.مذاكره ميرحسين با شوراي نگهبان به نتيجه نخواهد رسيد و اين موج جديدي از نارضايتي را به همراه خواهد داشت.
-
اخبار24 خرداد
-
دامنه اعتراضات مردمي به تقلب در انتخابات دوره دهم ادامه دارد و در حالي كه تمام اصلاح طلبان مردم را به آرامش دعوت ميكنند ، درگيري ها در تهران ادامه دارد. اكثريت خاموش جامعه صحبت از براندازي حكومت ميكند. قسمت هاي مركزي تهران شاهد درگيري بين افراد پليس و گارد كه اكثرآ از حزب الله لبنان تشكيل شده اند، مي باشد. افراد پليس صف اول مقابله با معترضين هستند و به محض ورود گارد جايشان را به گارد ضد شورش ميدهند و تعدادي از هواداران احمدي نژاد در پشت اين جريان با موتور منتظر سركوب معترضين مي مانند تا وارد عمل شده و رهگذران و معترضين را كه به پياده رو ها فرار كرده اند ، سركوب كنند. شبها صداي مرگ بر ديكتاتور از بالاي پشت بامها طنين انداز است و جوانها در هر محله تا دير وقت مرگ بر ديكتاتور ميگويند و ميرحسين رآي ما را پس بگير و وقتي اصلاح طلبان به آنها ميگويند ميرحسين همه را به آرامش دعوت كرده ميگويند ميرحسين رآي ما را پس بده. سطح نارضايتي عمومي بسيار بيش از آنچيزي است كه رژيم و حتي اپوزوسيون برآورد كرده است ولي ترس از كودتاي خشن همه جا را فرا گرفته است.
-
سرمقاله مجله روشنگر به قلم سيامك ستوده بازگو كننده همه چيز است:
-
جنگ بالائی ها و جنگ پائینی ها

در تاریخ بسیار رخ داده است که جنگ و دعوای بالائی ها به جنگ و دعوای پائینی ها بر علیه خود آنان تبدیل شده است. چرا که هر شکاف در بالا می تواند به منفذی برای ورود توده ی مردم به صحنه عمل تبدیل گردد. برای طبقات حاکمه، خطر اصلی، ورود مردم به صحنه نبرد است. چرا که در اینصورت بازگرداندن آنها به خانه و محل اولشان به آسانی و بدون خون و گلوله ممکن نمی باشد. مهم نیست که طرفین دعوا تا چه حد ارتجاعی اند. مهم آنست که مجاز شدن حمله به جناحین، اینکار را برای توده مردم نیز مجاز می کند. ولی بهمان اندازه که جناحهای حاکمه در حمله به یکدیگر مرافب رعایت خط قرمز اند، توده ی مردم مشتاق گذشتن از آنند. به این ترتیب است نقادی در بالا به نقادی از پائین تبدیل شود، و سلاح نقد به نقد سلاح. اتهام دیکتاتوری به احمدی نژاد توسط موسوی در تلویزیون، نه تنها به فریاد های مرگ بر دیکتاتور در میان مردم هوادار او! در خیابان ها تبدیل می شود، بلکه و مهمتر از آن، شعار موسوی، یعنی شعار بر علیه دیکتاتوری احمدی نژاد، به شعار بر علیه دیکتاتوری بطور کلی، یعنی و بطور ضمنی دیکتاتوری ولایت فقیه و کل نظام مبدل می شود. آیا ما در استانه چنین واقعه ای، یعنی گسترش جنگ بالائی ها به جنگ پائینی ها هستیم. هیچکس نمیداند. بجای حدس و گمان باید به میان مردم رفت و با تشویق آنان به گذشتن از خط قرمز به این روند دامن زد.

در زير گزارش نشريه دانشجويي بذر را در تاريخ 23 خرداد مي خوانيد:
تهران - خیابان ولیعصر 23 خرداد
گزارشی از فعالین نشریه دانشجویی بذر

میدان فاطمی از صبح ملتهب بود. مردمی که صبح در محل بودند خبر می­دادند که صبح عده زیادی از معترضین وحشیانه دستگیر شده اند. پلیس یگان ویژه قدم به قدم تمامی خیابان­های منتهی به وزارت کشور را کنترل می­کرد. به عابرین اجازه ایستادن داده نمی­شد و با اندک بحثی با مامور یا دستگیر می­شدند یا با شوک الکتریکی به آن ها پاسخ داده می شد. اما جمعیت هنوز متشکل نشده بود. فریادهای مرگ بر دیکتاتور از گوشه گوشه خیابان به گوش می­رسید، ماشین­ها بوق می­زدند اما هر تجمعی را پلیس با ضربات باتوم و مشت و لگد پاسخ می­داد. کرکره مغازه­ها تا نیمه پایین بود و به عابرین بی دفاع پناه می دادند. بلندگوی پلیس به تمام کسبه محل اعلام کرد مغازه­های خود را تعطیل کنند همه چیز در حال فیلم برداری است و کسانی که همکاری نکنند دیگر نمی توانند در آن محل بمانند. ساعت اداری که تمام شد جمعیت بیشتری پیاده و سواره به خیابان ولیعصر و به سمت میدان فاطمی سرازیر شد. مردم ابتدا در پیاده رو و سپس در خیابان فریاد مرگ بر دیکتاتور را سر دادند که با حمله پلیس مواجه شد جمعیت می­گریخت و می ایستاد و بار شعار خود را می داد ولی هنوز یک صدا نشده بودند و پراکنده بودند. همکاری مردم فوق العاده بود، مردم حوالی تظاهر کنندگانِ در حال فرار را در خانه های خود پناه می دادند. در این اثنا خبر رسید که جمعیتی چند هزار نفری از ونک در حال حرکت به سمت فاطمی است این خبر روحیه معترضین حول وزارت کشور را تقویت کرد و باعث شد جمعیت بسیاری از ناظرین در پیاده رو ها به آنان بپیوندند. تا رسیدن جمعیت چندهزار نفری، معترضین حول وزارت کشور خیابان ولیعصر را بستند، روی زمین نشستند و اجازه حرکت ماشین ها به سمت بالا را ندادند. حدود بیست دقیقه بعد جمعت چندهزار نفری رسید و مردم پیاده رو و خیابان یکی شدند. در این حین بود که پلیس به میان مردم آمد اما جمعیت چند هزار نفری به ضرب و شتم پلیس پرداخت 4 موتور و 3 ماشین پلیس را به آتش کشیدند. و از همین جا بعد بود که جمعیت با جرات و جسارت بیشتری حرکت کرد. سیل گازهای اشک آور به سمت مردم روانه شد. اما مردم همچنان با شعار و فریاد و خردکردن شیشه­های بانک­ها و آتش زدن سطل های زباله شهرداری و کندن نرده های کنار خیابان به سمت وزارت کشور پیش می­رفت دو اتوبوس شرکت واحد هم در راه به آتش کشیده شد. صدای گلوله از همه جا به گوش می­رسید. خبرهای بسیاری از دستگیریها و حملات وحشیانه پلیس به کودکان و مسن ها در جمعیت می­پیچید. این شورش تا ساعت 8 شب ادامه یافت که یگان ویژه سرتاپا مسلح وارد عمل شد و در ابتدا تنها کوشید جمعیت را متفرق کند و به کوچه ها بکشاند و دیگر به تنهایی حمله نمی کردند. سربازهای تا بن دندان مسلح گروهی به یک نفر هجوم می بردند و چون جمعیت را متفرق کرده بودند دیگر ترسی نداشتند. دوباره خیابان ولیعصر را در اختیار گرفتند و اعلام شد از ساعت 8 یگان ویژه حق تیر دارد. بسیاری از جوانان شرکت کننده در این تظاهرات تصور چنین ددمنشی را از سوی پلیس نداشتند و گاها با شک و تردید ایرانی بودن این یگان ها را زیر سوال بردند. اینان جلو چشم میلیون ها چشم و دوربین گردن دختری را شکستند و با شوک الکتریکی به جان پیرزنی افتادند و هزاران جنایت دیگر مرتکب شدند اما با همکاری مردم اجازه داده نشد مصدومین دریده شده با امبولانس پلیس جابجا شوند و مردم خود آن ها را به مراکز درمانی رساندند. حتی خبرهایی می­رسید که این سربازان به زبان عربی تکلم می کنند و لبنانی­اند. بعضی از آن ها در پاسخ به مردم در مورد وحشی گری خود گفتند دیگر دور شما تمام شد دور دور ماست.
23 خرداد 88


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۳/۲۵/۱۳۸۸ ۰۸:۰۸:۰۰ قبل‌ازظهر

|

    ۲۲ خرداد ۱۳۸۸


تحریم

پسامدرنيسم به كمك پولهاي هاشمي

صفت مميزه پست مدرنیسم از دیگر بنیان هاي فكري نمادهايي است كه فارغ از هر مفهوم خارجی ، به شدت معنا گرايي را به چالش مي كشند. نمادهايي صرفا تصادفي كه هيچ واقعيتي را بازنمايي نمي كنند.
انقلابات رنگي خود نمود عيني جهان پسامدرن است . انقلاباتي كه فارغ از هر نوع مفهوم و خواست عيني مبتني بر تضادهاي طبقاتي و يا فرهنگي فقط يك هدف به ظاهر مضحك و سطحي را بازنمايي مي كند. هدفي كه ميتواند اتفاقي انتخاب شده باشد ويا قدرت هاي جهاني با كمك پول و دستگاههاي ارتباط جمعي آنرا به خورد مردمي داده باشند. اما ورود ايران به جهان پسامدرن بدون عبور از مرحله مدرننيته خود بازگو كننده فانتزي بي معناو مفهومي است كه من آنرا فاشيسم سبز نام نهاده ام .اين فانتزي بيانگر اين واقعيت بديهي است كه در جهان پسامدرن نمادهايي بي معنا وراي رنگشان معنايي را چه به لحاظ طبقاتي و چه به لحاظ تغييرات مشخص سياسي و يا به لحاظ فرهنگي به ذهن متبادر نمي كنند. اما وجه مميزه ديگر پسامدرنيسم ستيز آن با كليت گرايي است . كليت گرايي كه بيش از هر چيزي فاشيسم و همسان سازي از مشخصات آن است . وقتي كشوري بدون عبور از مدرنيته ميخواهد وارد پسامدرنيسم شود و مردم آن ديار به ناچار نمي داند كه مدرنيته بيش از هر چيزي بر مبناي انتخاب و آزادي هاي فردي استوار است ، در نتيجه پسامدرنيسم فاشيستي مي سازد. كليت را با بي محتوايي پيوند مي زنند و از فرايندي عيني كه هيچ مفهوم طبقاتي را بازتاب نمي دهد، اسطوره سازي مي كنند. اما فاشيسم بر مبناي يك ذهنيت ناسيوناليسمي معنا پيدا مي كند . ذهنيت ناسيوناليستي كه جزو خط قرمز هاي حکومت ايران محسوب مي شود پس مي بايست اين فاشيسم را بر مبناي فرآيندهاي ذهني باز توليد نمود كه بطور مشخص بازگو كننده يك ملي گرايي افراطي نباشد هرچند ذهن بتواند ارتباط مشخصي رابا آن تداعي كند.

استفاده از رنگ سبز خود بازگو كننده تحولات اخير است. آيا رنگ سبز به مفهوم سيد بودن است؟ آيا رنگ سبز به معني مد نه چندان جديد لباس است كه مدتها پيش تمام دنيا را فرا گرفته بود؟ آيا رنگ سبز بيانگر يك ويژگي طبقاتي است؟ آيا مفهوم خاص سياسي مثل دموكراسي خواهي را بيان ميكند؟ مسلمآ نه. سبز در اينجا فارغ از هر مفهوم عيني خاص فقط بيان كننده بي معنايي است. از طرفي حضورهزاران لمپن شهري در كنار دانشجويان به ظاهر پست مدرن خود بازگو كننده وجه فاشيستي تحولات اخير است.

اما ويژگي ديگر پسامدرنيسم فراموشي تاريخ است .ستيز نو و كهنه كه تضاد اصلي درجهان مدرن است در پسامدرن نامفهوم است . فراموش كردن تاريخ و بي ارزش ناميدن تجربه هاي تاريخي يك نسل ويژگي ديگري از پسامدرنيسم مي تواند باشد.
حضور مير حسين موسوي و استقبالي كه جوانان از او كردند گوياي وجه ضد تاريخي تحولات اخير است. موسوي براي نسل من بازگو كننده و نشانه مفاهيمي مشخص است. ميرحسن موسوي براي نسل من نشانه جنايت و اعدام هزاران زنداني در سالهاي 67 و 68 و همچنين اعدامهاي انجام شده در درگيري هاي سال 60 است . نشانه اعدام هزاران مجاهد در عمليات مرصاد است . نشانه ناتواني دولت در اداره كشور به لحاظ اقتصادي است. مير حسين موسوي براي نسل من نشانه بارز يك مدير ناتوان است . كسي كه فقط با حمايت خميني امورات مملكت را پيش مي برد و هرگز سخني را در مخالفت ازخود قبول نكرد . او كسي است كه تمام بورژوازي ايران را تبديل به فروشنده حواله فولاد و سيمان و ... كرد. او كسي است كه نگاه تحقير آميزش به طبقات اجتماعي را با استفاده از كلمه مستضعف ايجاد كرد.تحقير طبقاتي كه سالها طول كشيد تا از ذهن ها پاك شود و او در پي بازتوليد نمودن آن است. او كسي است كه هرگز در مقابل كسي جوابگو نبوده است. مير حسين موسوي به عنوان عضو رسمي حزب جمهوري اسلامي و سردبير روزنامه جمهوري اسلامي در سال 60 نقش كليدي در عزل بني صدر را بازي نموده است. هاشمي و خامنه اي نيز افراد اصلي در عزل بني صدر بوده اند . فراموش كردن اين واقعيات تاريخي در اين بين گوياي وجه ضد تاريخي تحولات اخير است.

همانطور كه گفتم تحولات اخير را نمي توان بر مبناي يك تفكر ناسيوناليستي افراطي ارزيابي كرد . در كنار هم قرار گرفتن طبقات اجتماعي بدون وجود همبستگي هاي طبقاتي –سياسي-فرهنگي خود نشانگر ستيزاين تحولات با نوعي كليت گرايي است. ولي آيا ميتوان بدون شناخت كامل از كليت و تلاش براي درك ارتباط بين اجزا مختلف در جهت تغيير وضعيت موجود گامي برداشت؟ مسلمآ نه و ابن تراژدی واقعی در زندگی انسانهايي است كه از سلولهای خاکستری مغز کمتر استفاده مي كنند.


برچسب‌ها:



نوشته چه گوارا درتاريخ: ۳/۲۲/۱۳۸۸ ۱۱:۳۴:۰۰ قبل‌ازظهر

|

    ۱۷ خرداد ۱۳۸۸


تحریم

خبر ها و نظرها

در پي مناظره هاي كانديداهاي رياست جمهوري و افشاگري هاي هر يك در مورد سو استفاده هاي مالي ، جامعه حقوقدانان مسلمان از كليه حقوقدانان خواست دلايل منطقي خود را جهت حذف دزدي از جرائم جزايي افراد صاحب نام اعلام نمايند تا با برگزاري يك مجمع عمومي اقدامات لازم جهت حذف جرم دزدي براي افراد صاحب نام از قانون جزايي كشور انجام گيرد. در اين اطلاعيه تآكيد شده است كه جرم دزدي براي افراد عادي و شهروندان درجه دو به پايين همچنان لازم الاجرا بوده و شديدآ با اين نوع تخلفات برخورد مي شود.مدير كل يكي از ادارات دولتي ضمن تماس با ما اعلام نمود اين طرح ابهامات فراواني دارد و بعنوان مثال هنوز مشخص نيست كه مدير كل جزو شهروندان درجه يك و يا درجه دو محسوب ميشود وي افزود تعريف شهروند درجه دو مبهم بوده و اين طرح نقايص فراواني دارد.

نظر به اينكه جمعي از شهروندان عزيز در ساعات پاياني شب اقدام به تبليغات انتخاباتي نموده و بعضي افراد معلوم الحال از اين فرصت استفاده ميكنند و شعار سرنگوني ميدهند . نيروي انتظامي ايران اعلام ميكند در صورت تلاش هر يك از كانديدا ها جهت سرنگوني نظام با آنها برخورد جدي خواهد شد.

با توجه به اقدامات آقاي احمدي نژاد در مناظره هاي تلويزيوني بسياري از گروههاي اپوزوسيون در داخل و خارج كشور ضمن حمايت خود از ايشان اعلام نمودند اقدامات آقاي احمدي نژاد در زمينه افشاگري مساوي با سالها تلاش آنها در جهت سرنگوني نظام بوده است در اين اطلاعيه تآكيد شده است :
"احمدي برو دارمت"

مير فسيل موسوي يكي از كانديداها اعلام نموده است "ادب مرد به ز دولت اوست" او تآكيد كرد در تمام اعدامهايي كه درسالهاي 60 و 67 و 68 انجام شده است او هرگز مرتكب هيچ نوع بي ادبي نشده است.
ستاد انتخاباتي ايشان اعلام كرد در صورت موفقيت مير فسيل موسوي از هيچ اقدامي جهت بازگشت به دوران سياه سالهاي 59تا 70 فروگزاري نخواهد كرد.

كروبي اعلام نمود با توجه به اينكه از امام حكم دارد در صورت انتخاب شدن ميتواند بابت پورسانت قراردادها با كشور هاي خارجي راسآ اقدام نمايد . كروبي از ستاد انتخاباتي خود خواست تا شماره حساب بانك سوييس او را در تبليغات انتخاباتي اعلام نمايند. او همچنين اعلام نمود كه حكم امام حتي بعد از مرگ براي فرزندانش لازم الاجرا است.

احمد نژاد اعلام نمود كه من يك زماني مانند پينوكيو يك عروسك چوبي بودم ولي اكنون آدم شده ام. او همچنين خواست كه براي بيستم بار جراحان پلاستيك دماغش را عمل كنند . او اعلام كرد كه جراحي پلاستيك بيني در ايران بسيار پيشرفت كرده است. يك منبع خبري گزارش داده است كه احمدي نژاد در روزهاي اخير بشدت از ناراحتي هاي تنفسي ناشي از بزرگ شدن بيني رنج ميبرد . اين منبع آگاه افزود سوراخ هاي بيني رييس جمهور در انتهاي بيني باقي مانده اند ولي با توجه با افزايش طول بيني مشكل تنفسي حادي پديد آمده است.

با توجه به اينكه رييس جمهور اسراييل در دوره پيش ايراني بوده است و طبق گزارشات رسيده در مناظره ها رييس جمهور ايران اسراييلي است اوباما رييس جمهور آمريكا اعلام كرد" جرج بوش براي مطالعات استراتژيك اش بايد جوابگو باشد"

سفارت ونزولا در ايران اعلام كرد : با توجه به وجود شايعات در مورد روحانيون ايراني رييس جمهور مطبوع اين كشور- چاوز- هيچ تمايلي به بغل كردن كروبي ندارد.

سازمان گوشت كشور اعلام نمود كه تعداد زيادي گوسفند با هدبند و دستبند وپرچم و كراوات سبز آماده ذبح مي باشند. اين سازمان گفت بسياري از اين گوسفند هنوز بره بوده و نياز به وقت بيشتري براي ذبح آنان است.يك منبع آگاه افزود كه با توجه به انجام ذبح اسلامي عمليات ذبح گوسفندان در ايران بيش از ساير كشورها طول مي كشد و با استاندارهاي جهاني سازگاري ندارد.

نويسنده وبلاگ چه گوارا اعلام نمود كه ما اين انتخابات نمايشي را تحريم كرده ايم ولي نمايش برگزار شده اقدام مفيدي در جهت آگاهي بخشي به جامعه بوده است.



نوشته چه گوارا درتاريخ: ۳/۱۷/۱۳۸۸ ۰۵:۵۲:۰۰ بعدازظهر

|

    ۱۳ خرداد ۱۳۸۸


تحریم

شرك
داستان كوتاه
اختلاف مان از همان روز شروع شد . از توي پنجره ديدم كه روي آنتن ماشين پرادو جديدش نوار سبز بسته است.
گفتم : چطوري شرك؟
محل نكرد و گفت :غذا چي داريم؟
گفتم براي رانت خوارهايي مثل تو هيچي ! ميدانستم كه كلمه رانت خوار ديوانه اش مي كند. زده بودم توي نقطه حساسش .
گفت : تو حرف نزن بچه آخوند
من بچه آخوند نبودم . پدرم يك فرهنگي بود . يك دبير بازنشسته ولي پدر بزرگم ملا بود. من اصلآ پدر بزرگم را يادم نبود . هفت ساله بودم كه گفتند در سن صد سالگي مرده است. 4 زن و 20 فرزند محصول تلاش صد ساله اش بود. ولي او به من مي گفت بچه آخوند تا لجم را در بياورد.
گفتم : باز هم صد رحمت به آخوند ها حداقل دو تا كلمه حرف حساب مي زنند.
اخم كرد و ژست رييس جمهور آينده اش را گرفت . فكر ميكند كه من گول اين كاريزماي كشكي اش را مي خورم. بايد مراقبش باشم نكند اين دختر لمپن هاي سبز قاپش را بدزدند.
دلم براي برادرم تنگ شده است . يك روز توي درگيري ها سال 60 دستگيرش كردند و عصر همان روز جنازه اش را تحويل پدرم دادند . پدرم بعد از آن روز هرگز از سياست حرفي نزد. بعد از آن پدرم سياست را بايكوت كرد . گاهگاهي از پدرم مي پرسيدم كه آيدين در كدام گروه بوده است . او فقط ميگفت آيدين يك شورشي بود.
مي دانستم كه پرچم سبز بالاي آنتن محصول جلسه است كه توي شركت داشته اند. ظاهرآ شركايش رنگ باد را سبز تشخيص داده اند. شوهر من هم گول خورش ملس است. آخرش اين شركايش گوشت دم توپش مي كنند و بابت چك هاي برگشتي مي فرستندش زندان.
گفتم : بوي لجن سبز همه جا را گرفته است
گفت : لياقت شما ها همان احمدي نژاد است
زنگ در را زدند . توي آيفن تصويري همسايه پاييني را ديدم كه ميگفت به آقاي مهندس بگوييد ماشينش را از جلو پاركينگ بردارد .
گفتم : آقاي مهندس اسب تان را جلوي در طويله بسته ايد.
قرقري كرد و رفت ماشين را بردارد. دلم به رحم آمد برايش يك املت درست ميكنم. از پياز بدش مي آيد. يك پياز درشت را توي املت ريز ميكنم.
وقتي آمد تو ميگويم : املتت الان آماده ميشه شرك !

برچسب‌ها:



نوشته چه گوارا درتاريخ: ۳/۱۳/۱۳۸۸ ۰۹:۳۱:۰۰ بعدازظهر

|

    ۱ خرداد ۱۳۸۸


تحریم

موسوي همان احمدي نژاد تحت ويندوز است

داستان كوتاه
حاجي صبح كه براي نماز بلند شد و آفتابه را دستش گرفت ياد آن آخوندي افتاد كه زنش اسيد توي آفتابه اش ريخته بود. زن دوم گرفتن اين مشكلات را هم دارد. به فكرش رسيد نكند كه زنش از ماجراي زن دوم با خبر شده باشد . بايد حواسش به اين پسر وسطي باشد. مجتبي نازپرورده حاج خانم است و مدام زاغ سياه حاجي را چوب ميزند. حاج خانم بي دليل مجتبي را اين همه لوسش نكرده حتمآ گزارش كارهاي حاجي را تمام و كمال به حاج خانم مي دهد.
حاجي تصميم گرفته بود اينبار به آخوند ها رآي ندهد. البته اينبار تنها آخوند انتخابات هم ظاهرآ نخودي است. نخودي ها هم معمولآ انتخاب نمي شوند. اگر هم شد، شد . با اين دك و پوز دهاتي اش مالي نيست به قول حاج كريم نه بدرد دنيا ميخورد و نه آخرت . صراحت اش مانند مغازه دارهاي دهاتي است كه حاجي جنس شان را تامين ميكند. آخوند بايد مثل فلسفي باشد .دو كلام حرف زدن بلد باشد نه اينكه مثل دهاتي ها هرچي سر زبانش باشد ، بگويد. حاجي با خودش فكر كرد كه دوران دوران جوانتر هاست . پسر بزرگترش كه وارث اصلي حاجي ست طرفدار احمدي ن‍ژاد است ولي دامادش كه شركت وارداتي دارد و دخترش طرفدار موسوي هستند. دخترش توي دانشگاه الزهرا مديريت بازرگاني خوانده ولي الان خانه دار است. دامادشان خيلي پز روشنفكري ميدهد ولي با غيرت است و به دختر گفت بنشين توي خانه . وضع مالي شان خوب است . يك خانه نقلي توي زعفرانيه دارند كه هر متر مربع اش دو برابر قيمت خانه حاجي توي يوسف آباد است. دخترش ميگويد موسوي بيايد و سفارت آمريكا باز شود وضع كسب و كار شوهرش حسابي سكه مي شود.حاجي چند باري وسوسه شده كه يك شراكتي با اين دادمادش راه بياندازد. يعني اينكه توي بعضي كارها با او شريك شود. حاجي ميداند كه نسل خودش ديگر به حساب نمي آيد. بيست سال قبل وقتي دوستش حاج كريم توي بازار حرفي ميزد كسي جرآت نداشت چيزي بگويد ولي الان بازار هم كم كم دست امثال دامادش افتاده است. اتوي كراوات دامادش هندوانه را قاچ ميزند. يادش ميافتد كه از ابهت افتادن بازار تقصير همين مهندس موسوي است هرچند حاجي در دوران جنگ با كوپن بازي هايش كلي پول به جيب زده است.
دامادش آن چيزي است كه حاجي دلش ميخواست پسر بزرگش باشد . اما پسر بزرگ حاجي شم اقتصادي ندارد و تمام بي عرضه گي ش را مياندازد گردن فساد و رشوه در بخش دولتي. پسرش نه بساز و بفروش خوبي از آب درآمد و نه مغازه داري خوب . توي گراني مصالح مي ساخت و توي ارزاني فروش نميرفت و كلي از سرمايه هاي حاجي را توي جيب اين بانكها كرد. ولي دادمادش هر مشكلي كه برايش پيش مي آيد را تبديل به فرصتي براي پول درآوردن ميكند.اگر قرار است رشوه بدهد ، ميدهد اگر قرار است بگيرد، ميگيرد. اگر قرار است آشنا توي فلان اداره دولتي پيدا كند از زير سنگ هم شده پيدا ميكند كارش را وارد است .
حاجي نمازش تمام شده است ولي هنوز تصميم نگرفته كه به احمدي نژاد رآي دهد و يا به موسوي . بايد بيشتر تحقيق كند شوخي كه نيست پاي آينده خودش و بچه هايش در بين است تازه آينده مملكت هم هست . اگر مملكت نباشد حاجي كجا ميتواند تجارت كند. به فكرش ميرسد نكند جنگي در پيش است كه موسوي دوباره سروكله اش پيدا شده است. شيطان را لعنت ميكند و كج خيالي را كنار ميگذارد . توي آشپزخانه براي خودش چاي ميريزد . ته تاقاري 15 ساله اش هم جلويش نشسته است . از او مي پرسد فكر ميكني كي رآي بياورد؟ پسر كوچيكه ميگويد موسوي همان احمدي نژاد تحت ويندوز است. حاجي نميفهمد كه ويندوز چيست فقط ميداند به كامپيوتر مرتبط است.
اول خرداد ماه 1388

برچسب‌ها:



نوشته چه گوارا درتاريخ: ۳/۰۱/۱۳۸۸ ۰۶:۲۶:۰۰ بعدازظهر

|

    ۶ فروردین ۱۳۸۷


با امیدی هوشمندانه

نظرم در مورد نوشته آزادی در انقلاب بهاری ( وبلاگ آینه های روبرو)

راستش را بخواهید عناوین و تحصیلاتش را که گوشه بلاگ دیدم مخ ام سوت کشید. راستی میشود تا بدین حد کار کرد آنهم در کشوری که واسطه ها حرف اول و آخر را می زنند؟ حتما میشود که او انجام داده است و به آن مفتخر است که باید باشد تا همه ارزش "تولید گر" را بدانند .او آشنای نادیده ایست که از چند وقت پیش روایت ش را از زندگی و همچنین انقلاب مینویسد . روایتی که مینویسد نوستالژیک و به تعبیر من خودفریبانه است. خودفریبی که از یک روانشناس بالینی بعید است و من را به یاد این گفته طنز می اندازد که " آگاهی موجب انقلاب میشود ولی نا آگاهی هم موجب انقلاب میشود " . درونمایه نوشته هایش اینست که "ما" یعنی چپی هایی که درگیر انقلاب 57 بودیم چیز زیادی نمی خواستیم ،"ما" فقط کمی آزادی و حق نفس کشیدن در فضای آزاد را میخواستیم ولی "آنها" یعنی حکومتی که پس از انقلاب به قدرت رسید با سنگ و گلوله و اعدام از ما پذیرا شدند. اینکه صف "ما " از "آنها" کجا از هم جدا میشود و چه کسانی و چه گروههایی در این بین هستند از نظر من یک نگرش سیاسی شخصی است و در حال حاضر من، دلمشغول تفکیک آن در این نوشته نیستم ولی چرا خودفریبانه ؟

روایت امید حبیبی نیا از انقلاب روایت انسانی است که انقلاب 57را امری غیر پلورالیستی می داند او در واقع شعار "همه با هم" را در مورد انقلاب باور کرده و به آن عمل کرده است ولی صحبت از نارفیقانی میگوید که رندانه در موقع تقسیم غنایم دوستان شان را به جوخه اعدام سپردند. حرفی که امید میزند روایت کلیشه ای و پذیرفته شده از طرف کسانی است که من به آنها میگویم "ما " !!

اما آیا صف "ما" از "آنها" در بستر انقلاب 57 تفکیک شد و یا این تفکیک از زمانهای بسیار دور انجام شده بود ؟ به نظر من این تفکیک از سالها پیش از انقلاب نه فقط در درون زندان های شاه بلکه در بستر جامعه انجام گرفته بود. زیاد نمیخواهم دور را نگاه کنم و بگویم از انقلاب مشروطیت . کافی است که کتابهای خاطرات زندانیان سیاسی دوران شاه توجه کنید . به عنوان مثال "درد زمانه " عمویی به عنوان یک توده ای و یا "من یک شورشی هستم " سماکار به عنوان یک فدائی . حتی تفکیک های جزئی تر یعنی تفکیک دو جناح حکومت یعنی اصلاح طلبان " از "اصول گرایان " هم سالها قبل از انقلاب در جریان فعل و انفعالات سیاسی انجام یافته بود ، برنده این فعل انفعالات در سالهای پیش از انقلاب 57 و پس از آن جریانی است که بعد ها "اصلاح طلبان" نامیده شد – لاجوردی و خلخالی قبل از انقلاب خدمتگزار جناح اصلاح طلب بودند و این به هیچ وجه اتفاقی نیست. جناحی که بعدا اصلاح طب نامیده شد توانسته بود با برقراری ارتباط سیاسی با سردمداران دنیای غرب و همچنین دریافت تأیید ضمنی اتحاد شوروی وجاهت سیاسی پیدا کند. از نظر من لاجوردی و خلخالی سناریو انقلاب را فهمیده بودند و آگاهانه !! به خدمت جناح برنده آن یعنی حزب الله( اصلاح طلبان) درآمدند. همانطور که جناحی که بعدا اصول گرا نامیده شد نتوانست این تایید را از طرف قدرت ها داشته باشد و دست به دامان توبه نامه نوشتن در زندان شاه شد.

امید این واقعیت بدیهی را عمدآ فراموش میکند که انقلابی که "ما" به ظاهر در گیرش بودیم با انقلابی که "آنها" در گیرش بودند از نظر ماهوی متفاوت بود- اصولا یک انقلاب نبود – دو یا چند انقلاب همزمان بود – مانند اکثر انقلابات هر کسی خر خودش را می راند – و اما ملت شریف و کاسب کار ایران طبق معمول طرف برنده را گرفت. چرا؟ دلیلش پیچیده تر از آنست که بخواهم در اینجا بگویم ولی نکته اصلی اینست که بدنه اصلی جامعه شریف و کاسب کار ایران تا وقتی که از پیروزی انقلاب و حمایت خارجی از آن اطلاع نیافت به جریان انقلاب نپیوست و به جز روشنفکرها ، دانشجویان و دانشگاهیان و بخش کوچکی از کارگران و عده قلیلی از فرهنگیان و البته از طرف دیگر بازاریان و روحانیت(بخوانید آخوندها) تا اوایل سال 57 صحبت از نیاز به تغییر نمیکرد و تمام اینها به نظر من از ده تا بیست دزصد مردم هم کمتر بود.

امآ از سویی دیگر تفکیک مجاهدین از حزب الله سالها قبل از انقلاب به طور مشخص وجود داشت . همچنین تفکیک چپ از راست –تفکیک چپ سنتی از چپ رادیکال و حتی تفکیک چپ کارگری از سایر گرایشات چپ. به همین ترتیب تفکیک گرایش فدایی به گرایشات مختلف حتی پیش از انقلاب مرز بندی خودش را داشت و من نیز مانند امید از کم و کیف این تفاوت ها بی اطلاع بودم(فرض میکنیم که امید بی اطلاع بوده) – بله من هم وقتی امید ها "نبرد دانش آموز " را دستمان میدادند تا بفروشیم از این مرزبندی ها بی اطلاع بودم و ضرورت آنرا نمی فهمیدم ولی اینرا میدانستم به پیرمرد ریشویی که امیدها را هنگام حکومت نظامی پناه داد نمی بایست زیاد اعتماد کرد. تعمیق و تشریح این مرزبندی ها که بی جهت با هیستری احمقانه جریان انقلاب مخدوش شد برعهده کسانی بود که ، بیش از من دانش آموز فروشنده نشریه "نبرد دانش آموز" ، خود را سیاسی و آگاه می دانستند ولی بدشان نمی آمد از پوپولیسم هیستریک انقلابی در جهت بر هم زدن تعادل قوا استفاده کنند.

امآ امروز روز مرزبندی ها به وضوح مشخص است و هیچ فریبکاری با "همه با هم" اش نمیتواند آنرا مخدوش کند ، هرچند که ناآگاهی بستر جامعه هنوز هم برای پوپولیست ها چشمک هایی قدرت طلبانه میزند اما چه سود که دستاورد تمام این خونها ریخته شده همین باشد که اگر "همه با هم" دیگری قرار باشد انجام گیرد به سفاهت اولی نیست و سهم "ما" در این میانه دیگر سنگ و گلوله و اعدام نخواهد بود.


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۱/۰۶/۱۳۸۷ ۰۶:۳۱:۰۰ بعدازظهر

|

    ۲۷ بهمن ۱۳۸۶


مهرنهاد فعال حقوق مدنی بلوچستان را آزاد کنید
یک فعال مدنی را به جرمی واهی میخواهند اعدام کنند او وبلاگنویس و بسیار جوان است .
به بیانیه پنلاگ توجه کنید!
در این مورد نوشته اند:
و ...
*********************************************************************************
تصمیم گرفته ام یک سروسامانی به این لینک ها کنار وبلاگ بدهم. پس باید یک قانونی برای قرار دادن و یا قرار ندادن لینک وضع کنم . اسمش را میگزاریم "قانون لینک"!

1- هر کسی که به من لینک دهد من هم به او لینک میدهم حتی اگر طرفدار حکومت باشد! البته نمیدانم از خوش اقبالی است و یا بد اقبالی که هیچ طرفدار حکومتی به من لینک نمیدهد – حتی پادر میانی آلیدا و کامیلو گوارا هم بی نتیجه مانده است و نه تنها هیچ کدام از جناح های اصول گرا بلکه اصلاح طلب ها هم هیچ لینک نداده اند . از میان این ملی مذهبی های پدرمرده هم یکی دونفری لینک داده بودند که پس از نوشتن مقاله ام در مورد ابراهیم یزدی آنها هم لینک را پاک کردند – توده ای ها هم یک چند نفری لینک داده اند که ما هم همچنان لینکشان را حفظ میکنیم (:

تبصره: البته میدانید که یک قوانین نا نوشته ای در وبلاگستان وجود دارد . مثلآ یک عده که میخواهند پز دموکرات منشی بدهند به این ابطحی مادر مرده و یا سایر اصلاح طلب های مادر مرده لینک میدهند بعدش هم شروع به فحش دادن به احمدی نژاد میکنند خلاصه ما نمیدانیم دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را – البته فحش دادن به احمدی نژاد جزو سنن پست مدرن است همانطور که میدانید در ایران اسلامی فقط یک مشکل وجود دارد و آنهم اسمش احمدی نژاد است و گرنه خدا نکرده ساختار حکومتی ایران چندان مشکلی ندارد اگر هم دارد با کمی اصلاح ترمیم میشود. خلاصه کلام اینکه اگر خواستید به احمدی نژاد فحش بدهید لینک ابطحی یادتان نرود(ظاهرآ این یک قانون است ولی مدون نشده است یعنی اپوزوسیون وقتی میخواهد برای اصلاح طلب ها دستمال یزدی دستش بگیرد یک فحش ی به احمدی نژاد میدهد. ظاهرآ نوعی اسم رمز است). ارتباط اش را من خوب حالی ام نمی شود ولی فکر کنم به این مربوط باشد که طرفداران اتحاد جمهوریخواهان(اسم جدید اکثریتی ها و توده ای های سابق) به اصلاح طلب ها لینک میدهند ولی اطلاح طلب ها آنها را پالون خرشان هم حساب نمیکنند خلاصه این داستان پالون خر به حساب نیاوردن در تمام وبلاگستان یک جورایی رواج دارد .

2- به تمام دوستان وبلاگی که خوشبختانه بین شان اطلاح طلب و یا آش نذری پز وجود ندارد لینک داده میشود . البته این شادی شاعرانه یک جورایی اصلاح طلب است که جهنم به او هم لینک میدهیم .مدیار هم که آخرش حالی مان نشد چه جور آش نذری می پزد هم لینک میدهیم بابت دوستی و این حرفها. زیتون هم به جای آش نذری کتلت ویت کنگی می پزه . تازه کی جرات داره لینک زیتون رو برش داره اگه زیتون عوض اش لینک منو برداره همین چند تا خواننده وبلاگ رو هم از دست میدم . البته نمیدونم چرا هرکی از وبلاگ زیتون می آد نخونده در میره. اینم از بدشانسی ماست.

3- لینک دوستان قدیمی که وبلاگشان فعال نیست را حذف کردم تا موجب عبرت سایرین گردد!!

4- از میان جوانترها یعنی وبلاگهای جنبش دانشجویی به وبلاگ "بافنده" امین قضایی لینک میدهم ، چون از نوشته هایش بسیار خوشم می آید . با بقیه وبلاگهای جنبش دانشجویی چندان آشنا نیستم و با عرض معذرت یک جورایی به توده ای ها میخورند که خوشایندم نیست. اصولآ جنبش دانشجویی نوین ایران متاسفانه تحت تاثیر و نفوذ تفکر توده ای-اکثریتی است ولی در ظاهر خیلی هم چپ میزند .تمایلی هم برای تبادل لینک از طرف آنها وجود ندارد. البته به این سایت آزادی و برابری هم لینک میدهم چون هیچ رقم به چپ رفرمیست نمی خورند البته اگر اشتباه نکرده باشم!. چند تایی هم از قدیم دوست وبلاگی بوده ایم که هنوز هم هستیم و تبادل لینک کرده ایم.

5- به سایت های احزاب و گروههای سیاسی و یا سایت های جنبش کارگری و یا جنبش زنان و سایت های خبری لینک نمیدهم چون آنوقت باید تعداد زیادی لینک اضافه کنم که برایم امکان پذیر نیست. البته به عنوان نمونه یک چند تایی لینک سیاسی اضافه میکنم.

6- تمام دوستان وبلاگی که لینکشان فراموش شده لطفآ تذکر دهند و فکر نکنند که عمدآ لینک اضافه نشده است.
7-یکی دو نفری هم هستند که خیلی با هم رفیق هستیم لینکشان هم از قدیم کنار وبلاگم هست و خیلی هم اظهار ارادت میکنند ولی لاکردارها هیچ رقم زیر بار اضافه کردن لینک من نمی روند. احتمالآ دستور تشکیلاتی دارند که لینک فلانی را اضافه نکنی ها


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۱۱/۲۷/۱۳۸۶ ۰۴:۴۵:۰۰ بعدازظهر

|

    ۱۵ بهمن ۱۳۸۶


آش نذری فمینیستی : تساهلی اکتیویستی و یا سیاستی کاسبکارانه؟

در پی اقدام فعالین کمپین یک میلیون امضا جهت توزیع دفترچه های توضیح قوانین به همراه آش نذری واکنش های متفاوتی از سوی گرایشات مختلف انجام گرفت که من نمیخواهم در اینجا به آنها بپردازم . هدف ام از انتشار این مقاله بررسی پاسخی است که نوشین احمدی خراسانی به این واکنش ها که از نظر او به ناسزا و سکوت طبقه بندی میشود ، بود. البته ایشان در مورد تایید ها حرفی به میان نیاوردند که مسلمآ این عمل میتواند همیاری و همدلی عده ای را نیز بر انگیزد و مسلمآ هدف نهایی این استراتژی یعنی" استراتژی آش نذری" جذب نیروهای با گرایش بیشتر مذهبی به کمپینی است که توانسته امضا بخشی از نیروهای غیر مذهبی و همچنین مذهبی را در خود جمع کند. همانطور که ظاهرآ جمله معروف طبق قوانین شرع پس از جمع آوری امضا بخش غیر مذهبی به کمپین اضافه شده است (البته من اطلاع دقیقی از کم و کیف آن ندارم ولی با توجه به اینکه بخشی ازافرادکمپین امضا خود را به همین دلیل پس گرفته اند و دلیل آنرا اضافه شدن این قید که کمپین را خاص اقشاری با گرایشات مذهبی میکند ، عنوان کرده اند)
ایشان در بخش اول مقاله خود میگویند که وقتی مخالفین رژیم از مراسم ختم که امری مذهبی است برای تبلیغ استفاده می کنند چرا نباید از آش نذری برای این منظور استفاده کرد؟ دلیل اینکه اولی در چهارچوب های روشنفکر ایرانی مجاز شمرده میشود و دومی ناسزا در پی دارد را فرهنگ مردسالار غالب بر جریان روشنفکری ایران می دانند. این حرف به نظر من بیراه نیست و گویای واقعیتی است . اما هدف من از نوشتن این مقاله تایید حرفهای ایشان نیست پس میروم سراغ بخشی که ایشان شروع به دروغ گفتن میکنند و آن بخشی است که شامل تحلیل سیاسی ایشان است.

خانم نوشین احمدی خراسانی در بخشی از مقاله میگویند:
در واقع به نظرم قصه ی این واکنش ها صرفا بومی و «ایرانی» هم نیست، زیرا بخش مهمی از آن، به وضعیت بین المللی باز می گردد. عرصه روابط بین الملل بار دیگر به سمت دو قطبی شدن هرچه فزاینده تر پیش می تازد در نتیجه، هر نماد و تصویری، به خصوص«تصویر زنان» ( که یکی از موارد اصلی مناقشه بین دو قطب بنیادگرایی در سطح روابط بین الملل است) باید جایگاه اش کاملا مشخص باشد تا اگر در بافت ارزش های این دو قطب ایدئولوژیک جای نمی گیرد، بی رودربایستی، حذف شود.
دهه گذشته اما وضعیت بین المللی متفاوت بود، نیروهای میانه در قالب سازمان های بین المللی توانسته بودند تاحدودی کلیشه های رایج از زن مسلمان را تغییر دهند که نتیجه اش آن بود که تصویر «شیرین عبادی» زنی مسلمان و حق طلب که بدون حجاب ظاهر شده و حتا جرات کرده بود با مردها دست بدهد، تصویر و نمادی از زن مسلمان ایرانی بود که جای خود را باز کرد. آن زمان در سطح بین المللی سعی می شد که این تصویر در برابر تصویر «زن مسلمان چادری و منفعل» تقویت شود و البته در این رابطه، نیروهای میانه در روابط جهانی تاثیرگذار بودند.
اما این روند در کمتر از یک دهه تغییر کرد و به ویژه با گسترش آتش جنگ در خاورمیانه، نیروهای بنیادگرای دو قطب متخاصم، قدرت حیرت آوری کسب کردند. آقای احمدی نژاد و آقای بوش به سمبل دو قطب متنازع جامعه جهانی تبدیل شدند. تصویر تیپیکال از زن مسلمان خاورمیانه ای که هر قطب ارائه می کرد نشانه و فورمتی از پیش تعیین شده داشت. بازنمایی تصویر زن «شرقی» و «اسلامی» که قطب «وطنی» آن را گسترش دادند «زن استشهادی تفنگ به دست» است، و تصویر ارائه شده از سوی آن طرف معادله از زن «ایرانی»، تصویر زنی است که در خیابان های تهران برای رعایت نکردن «حجاب» سراپا خونین و مالین است.
این دو نماد برساخته از «زن»، در رویارویی با یکدیگر، به سمبل های پذیرفته شده از سوی اکثر قریب به اتفاق رسانه ها از «زنان ایران» تبدیل شدند در نتیجه، تصویر «شیرین عبادی» به نوعی از هر دو طرف به تصویر مغضوبی تقلیل یافت که باید حذف می شد. هرچند نیروهای میانه این دو قطب (به خصوص فعالان جنبش زنان در سراسر گیتی) همچنان سعی دارند تا تصویر واقعی و معتدل از زن ایرانی را تقویت کنند.


ایشان میگویند تصویری که شیرین عبادی از خود ارائه نمود یعنی زنی مسلمان که بدون حجاب ظاهر شده و حتا جرات کرده بود با مردها دست بدهد ، دیگر از طرف قدرت های غالبه در جهان خواستار ندارد .( البته این تصویری است که شیرین عبادی به عنوان یک فعال سیاسی یا اجتماعی از خود ارائه نمود و شاید تصویر واقعی او نباشد ، یعنی ممکن است ایشان اساسآ چپگرا و یا توده ای باشند ولی تصویر ارائه شده زنی مسلمان است- البته من این حرفها را اینجا مینویسم که ایشان گمان نکنند همیشه با روشی پوپولیستی میتوان به نتیجه رسید و یا تصور نکنند که با تصمیم گیران جایزه صلح نوبل که عامی نیستند ولی برای عامی ها تصمیم میگیرند ، سروکار دارند)
در این تقسیم بندی که ایشان ارائه میکنند آقای جورج بوش همدلی بیشتری با سکولارهای رادیکال دارند تا با سکولارهایی با رنگ و لعاب مذهبی. یعنی اگر قرار باشد آقای بوش بین دو تصویر مشخص از زن در جهان مثل بینظیر بوتو و شیرین عبادی در یک سمت و اوریانا فالاچی در سمت دیگر ، یکی را تجویز کند آقای بوش تصویر فالاچی را تجویز میکند. از نظر من این همان دروغ بزرگی است که خانم خراسانی احتمالآ بدلایل اکتیویستی می گویند(اشکالی ندارد هدف وسیله را توجیه میکند حتی اگر فمینیست باشی ولی فکر نکنید کسی نمی فهمد). اگر بخواهیم افغانستان و عراق و پاکستان و ترکیه را ملاک بگیریم که همه سند های زنده این دروغ گویی خانم خراسانی هستند. درعراق و افغانستان فعلی حکومتی با "رنگ و لعاب مذهبی" به غلظت کمتر و یابیشتر از خانم شیرین عبادی سر کار است و در ترکیه نیز آک پارتی بر سر کار است که رونوشت برابر اصل ترکی همان چیزی است که خانم عبادی از خودش ارائه میکند و در پاکستان نیز ظاهرآ خانم بینظیر بوتو با پادر میانی آقای بوش امکان حضور دوباره سیاسی یافت -جایزه صلح نوبل را هم ظاهرآ خانم شیرین عبادی گرفته است و جایزه نمیدانم قلم طلایی را هم داده اند جناب اکبر گنجی- صدای آمریکا هم تا آنجا که من دیده ام از گرایش "رنگ و لعاب مذهبی " حمایت تمام عیار میکند- اصولآ تمام بنگاههای خبر رسانی که یک زمانی من و خانم خراسانی آنرا بنگاههای خبررسانی امپریالیستی مینامیدیم در اختیار و درخدمت همین گرایش " رنگ و لعاب مذهبی" است.
اما نکته ای که خانم خراسانی عمدآ نمیفهمند ولی فرض میگیریم که سهوآ نفهمیده اند اینست که جنبش زنان در خاورمیانه به سمت رادیکال شدن پیش میرود ، اینکه این رادیکال شدن را ایشان امری مردانه و غیر فمینیستی می دانند بحث دیگری است ولی واقعیت اینست که جنبش زنان از چهارچوب هایی که فمینیسم وطنی میخواهد آنرا محصور کند فراتر رفته است. گرایشی که به عنوان فمینیسم در اذهان مردم وجود دارد همان زنی است با صورت خونین که پلیس دستگیرش میکند و نه زنی ملاقه به دست در کنار آش نذری . اینکه تصویرموجود از فمینیسم با فرهنگ شرقی که خانم خراسانی خود را متولی آن میدانند سازگار نیست ، امری است جد
ا.


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۱۱/۱۵/۱۳۸۶ ۰۴:۲۴:۰۰ بعدازظهر

|

    ۱۰ بهمن ۱۳۸۶


به مناسبت دسنگیری های دانشجویان چپ و به امید آزادی تمامی آنها

نابغه ای در بند
خبر برایم هولناک بود "امین قضایی" دستگیر شد. او را درپی دستگیری دانشجویان چپ در 13 آذر ماه 1386 دستگیر کرده اند. من گاه گاهی نوشته هایش را توی اینترنت میخواندم. خواندن که چه عرض کنم سعی میکردم بخوانم. آنقدر پرمحتوا و سنگین مینوشت که برای فهمیدن هر جمله اش باید کلی وقت صرف کنی. کدام حکومتی ، کدام رژیمی ، کدام دولتی یک نابغه را دستگیر میکند و به زندان می اندازد؟!!. نابغه ای که بسیار فراتر از آنست که او را فعال سیاسی بدانی که نمی تواند باشد. نابغه ای که میتواند با همان جسارتی درونمایه فلسفی متفکران لیبرال را در مورد مذهب به چالش بکشد که درونمایه نظریات انگلس را. حتی سبزهای مدعی شناخت کامل تر انسان و جامعه را با نظریه "ارزش مصرف " به چالش می کشد.

در اینجا میخواهم مقاله ای از او را خلاصه کنم :

نظریه شماره 1 : مذهب صرفا نتیجه ی رویکرد خاص هستی شناختی برخی از انسانها است که از طرف عموم پذیرفته می شود. یعنی انسان با هستی رابطه معرفت شناختی ایجاد میکند و مذهب بو جود می آید. مقصود ار مذهب در اینجا مذاهب اولیه مربوط به انسان های نخستین است.
به عبارتی مذهب را آموزه ، باورها و الگوهای رفتاری در زندگی دانست که برخی انسانهای کنجکاو و البته جاه طلب در اثر تجربیات فردی ابداع کرده و سپس به دلایلی کاملا تاریخی و اجتماعی مقبول جامعه افتاده است. این نمونه ای است از درک مذهب به عنوان یک تجربه ی فردی"
شناخت به واسطه امری اجتماعی یعنی زبان بو جود میآید ( برای همین است که خدای محمد به قلم قسم میخورد) و با توجه به اینکه مذهب قبل از زبان شکل گرفته است نمیتواند از طریق رابطه معرفت شناسی بو جود آمده باشد هرچند که مذهب به مفهوم عام از رابطه معرفت شناسی عاری نیست. این نگرش انسان اولیه را یک موجود کنجکاو در برابر هستی قرار می دهد آنهم قبل از شکل گیری زبان !

نظریه شماره 2 :مذهب به مثابه مراسمی برای شکل گیری و تحکیم روابط اجتماعی است. یعنی عاری از هر نوع رابطه معرفت شناختی و بدور از هرگونه بینش انسانی. صرفآ جهت تحکیم و حفظ روابط سنتی جامعه.
به عبارتی"مذهب را عقایدی دانست که طبقات مسلط جامعه برای کنترل ذهن و تسلیم اکثریت فرودست ، به ایشان تلقین می کند"
در صورتی که مذهب حرکتی برای شناخت هستی نیز هست و این نقد بر مذهب نمیتواند خاستگاه و نحوه شکل گیری آنرا توضیح دهد فقط از طریق نشان دادن نوع سو استفاده از مذهب سعی دارد آن را توضیح دهد.


نطریه شماره 3: نظریه روان کاوی و یا شنیدن صداها در ذهن دوبخشی انسانها در دوران اولیه تمدن موجب بوجود آمدن مذهب است.
این نظریه هیچگاه دلیل شیوع و رواج عقاید مذهبی و کیفیات مشابه ی آنها را توضیح نمی دهند


اما این مقاله اینطور ادامه میدهد:

"برای شروع بحث من واژه ی "ضیافت" را پیش می کشم و اینکه ضیافت همان قربانگاه است. سئوال دقیق این است که چرا تمامی ضیافت ها( از بدویان گرفته تا توده های مذهبی کنونی) با ریزش خون آغاز می شود؟ چرا ضیافت قربانگاه است؟ چرا ما وقتی صاحب مالی می شویم یا موفقیتی کسب می کنیم ، بخشی از آن را به دوستان شیرینی می دهیم یا خرج صدقه و زکات می کنیم؟ می توان یک جواب سرراست به آن داد . جوابی که درست است اما کافی نیست : در دوره کشاورزی ، انسان ها یادگرفتند که هنگام برداشت از زمین ، باید مقداری از آن را به خود زمین باز پس دهند تا کشت دوباره از نو انجام گیرد. بنابراین همیشه باید مقداری از آنچه طبیعت به تو بخشیده رابه خود ِ طبیعت بازپس دهی. شما با این کار زمین را مدیون خودتان می کنید او این دین را به شما دارد که آنرا با محصولات و دفع بلایا جبران نماید."

و در ادامه :

"تسخیر ابزار تولید و زمین که موجب پیدایش جامعه طبقاتی شد ، وقتی میسر شد که خدایان معابد ، کاهنه ها و نمایندگانی در روی زمین پیدا کردند. تسخیر ابزار تولید یک برتری اتفاقی و توفق یک اقلیت بر اکثریت نبود بلکه منشا آن مبادلات نمادین و قربانی شدن مازاد تولید است. بنابراین حیات مذهبی همسان با حیات جامعه طبقاتی است. قربانی کردن مازاد تولید ، امر اجتماعی را به صورت یک قربانگاه بوجود آورد. قربانگاه شکل نخستین جامعه طبقاتی است. ضیافتی که توده ها در آن قربانی می شوند. این حرف بدان معنا نیست که هیچگونه مبادله ارزشها میان انسانها صورت نمی گرفت بلکه منظور این است که مبادله ی نمادین و نه مبادله ی ارزشها ، بنیان شکل گیری امراجتماعی بوده است.
اما قربانی کردن مازاد تولید ، آنطورکه معمولا می پندارند صرفا یک مبادله برای فرونشاندن ِ خشم خدایان و دورکردن ِ بلایای طبیعی نبوده است. قربانی کردن مازاد تولید ، نمادی از قربانی کردن ارزش مصرف انسان است . انسان با مازاد تولید به چیزهایی که تولید می کند ارزشی می دهد و با اعطای این ارزش ، میل خود را هم می شناسد . اما در اولین مرحله ، انسان با قربانی کردن ارزش مصرف است که آنرا می شناسد. یعنی با درک ارزش مصرف به مثابه ی غیاب آن . در اسطوره ی آفرینش خوردن میوه ممنوعه ، نمادی است از درک ارزش مصرف که منجر به سقوط انسان از بهشت اسطوره ای شد و همانطور که می دانیم سقوط آدم نمادی است از سقوط انسان به جامعه طبقاتی.

پس دلیل شکل گیری جامعه طبقاتی ، قربانی شدن ارزش مصرف است."


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۱۱/۱۰/۱۳۸۶ ۰۸:۲۲:۰۰ قبل‌ازظهر

|

    ۲۶ دی ۱۳۸۶


همبستگی با دانشجویان
آزادی و برابری
آدرس وبلاگ آینه ی -- آوای دانشگاه
طرح ازفرهنگ جلالی است. هنرمندی که خود را متعهد به ارزش های انسانی میداند و عجیب است در این وانفسای بی دردی هنر در جهان، هنرمندی از چارچوب های تعریف شده فانتزی و درد آنهم فقط از نوع شخصی فرا رود و حس و حالش را و در نتیجه هنرش را با جنبش های اجتماعی پیوند زند. باشد که هنر بازتاب مفاهیمی باشد که خاستگاهش است : "درد" این اشتراک بیشتر انسانی . و هنری که "درد" را دستمایه کارش قرار دهد نمیتواند در انحصار گالری ها بماند و منتشر میشود مانند نغمه ای دل انگیز از آن سوی مرزها...


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۱۰/۲۶/۱۳۸۶ ۰۷:۴۹:۰۰ قبل‌ازظهر

|

    ۲۲ دی ۱۳۸۶


داستان کوتاه
راستش را بخواهید من بابک خسرو امیری را خیلی قبولش دارم . یادش به خیر با هم خیلی رفیق بودیم. رفاقتمان ادامه داشت تا اینکه حزب به من دستور داد که وارد انجمن اسلامی بشوم و ارتباط ام را با حزب قطع کنم. آدم از من بی دین و ایمان تر پیدا نکرده بودند . مجبور شدم ریشم را نزنم .چقدر برایم سخت بود انگار که تاپاله به صورتم چسبیده بود ولی کم کم عادت کردم.تسبیح دانه درشت پدر بزرگم را هم کش رفتم و یک دو ماهی طول کشید که شدم یک حزب الهی تمام عیار. هنوز قیافه بهت زده پدرم که تغییر رفتار من را مشاهده می کرد جلوی چشمم است . مادرم از سر به راه شدنم ناراضی نبود و سر نماز دعایم میکرد ولی پدرم بهت زده بود انگار که بزرگترین معادله ریاضی را جلویش گذاشته اند و نمیتواند حلش کند. انگار که توی کلاس ریاضی جلوی شاگردانش کم آورده. بعد از انقلاب زود هنگام بازنشسته اش کردند واین موضوع ناراحتش میکرد . گروه خونش به حزب الهی ها نمیخورد. سالها ریاضی درس داده بود و اهل منطق بود. خل مشنگی حزب الهی ها آزارش می داد. اما وارد شدنم به انجمن اسلامی چندان سخت نبود . رفقا قبلآ راه را باز کرده بودند. سختی اش این بود که مجبور بودم سر نماز جماعت کونم را هوا کنم و جوراب های بد بوی این بچه حزب الهی ها را بو کنم . انگار که اینها جورابشان را عوض نمیکنند. وضو را اکثرآ زیر سیبیلی در میکردم. کم کم توی جمع شان من را پذیرفتند. عقل درست و حسابی که نداشتند و من شدم عقل کل یک عده که خشونت شان ته مانده عقب ماندگی شان بود.شانس داشتم که هوادارهای مجاهدین و چپ ها از ارتباط ام با حزب خبر نداشتند وگرنه حالم را میگرفتند. نمیدانستم از چه کسی بیشتر بترسم؟ از برادران جدیدم یا از این چپ های تند رو و یا از رفقای سابق حزبی ام و یا از رفقای دیگرم که توی انجمن اسلامی بودن. توی سالهای 60 که درگیری ها شروع شد خودم را کم و بیش کنار کشیدم ولی میدیدم که رفقا چطور به حزب الهی ها خط میدهند . از حریم امنی که برایم فراهم شده بود راضی بودم.خودم را راضی میکردم که دستور حزبم را اجرا میکنم. "احسان طبری" خودش پدر نابغه های دنیاست ، میداند که چه میکند. چند سالی طول کشید که به نماز و دعای کمیل و روزه گرفتن عادت کردم . روزه که نمیگرفتم ادایش را در میآوردم . ولی عجیب به این کارها عادت کرده بودم . برایم شده بود مانند غذا خوردن. انگار که یک جورایی باورش کرده بودم . حزب که رفت زیر ضرب خشکم زد . شدم مانند پدرم که بهت زده به ریش ام نگاه میکرد.یعنی حساب و کتاب هایشان درست از آب در نیامد؟ اینها که میگفتند باید کنار قدرت بمانی تا بتوانی قبضه اش کنی. انگار زلزله آمده و من مانده ام زیر آوار. تمام دنیای کوچکم بهم ریخته بود.
… سالهاست که حزب و سیاست را فراموش کرده ام .چند سال پیش بود که حج رفتم .الان شده ام حاج تقی.کلی برای خودم در این شهر کوچک برو بیا دارم. از حج که برگشتم برایم پارچه نویسی کردند و سر کوچه از درختها آویزانش کردند. باورم نمیشد که من همانی هستم که به دستور حزب رفتم توی انجمن اسلامی . الان دیگر نمیدانم که چه هستم؟ اصلاح طلبم ؟ ملی مذهبی هستم؟ مارکسیست هستم ؟ ولی هنوز هم بابک خسرو امیری را خیلی قبولش دارم . دیروز در اینترنت دیدم که رهنمود داده که در شهر های کوچک میتوان از سد نظارت استصوابی گذشت . شاید من هم کاندید نمایندگی مجلس شدم!
زیرنویس:
امیر خسروی به خبرنگار زمانه گفت که نظارت استصوابی حتی اگر بصورت خشنی هم اعمال شود، شامل شهرهای بزرگ مثل تهران و اصفهان و تبریز می شود. وی افزود: « انتخابات مجلس در یک سطح گسترده ای در ایران صورت می گیرد که خیلی فاکتورهای محلی در آنجا تعیین کننده است که اصلاً آقایان امکان اعمال نفوذ تا آن مناطق دورافتاده را ندارند. احتمال دارد دو سیاست متفاوت داشته باشیم. مثلا در تهران؛ اگر آنچنان نیروهای آزادی خواه و اصلاح طلب را حذف کردند که دیگر شرکت در انتخابات فایده ای ندارد، آنوقت باید در آنجا سیاست دیگری اتخاذ کرد. احتمال دارد در شهرستان ها شرایط متفاوت باشد و به نظر من آنوقت باید متفاوت برخورد کرد.»


نوشته چه گوارا درتاريخ: ۱۰/۲۲/۱۳۸۶ ۰۵:۴۵:۰۰ بعدازظهر

|

    ۱۴ دی ۱۳۸۶


دکتر ابراهیم یزدی را میشناسید!؟
اخیرآ مصاحبه ای توسط ابراهیم یزدی از اعضای اصلی نهضت آزادی در ایران و همچنین از اعضای سابق کنفدراسیون دانشجویان خارج کشور دررژیم سابق که ازافراد نزدیک به خمینی در بطن انقلاب 57 ( یا قیام 57 و یا به تعبیربرخی خیمه شب بازی 57 ) بوده است، منتشر شده است. هدف من از درج این مطلب بررسی نکات اساسی این مصاحبه و گمانه زنی در مورد اهداف انتشار آن از طرف یزدی و سایرین پس از 30 سال است.
یزدی در این مصاحبه موارد مشخصی را ذکر میکند :

1-کنفرانس گدالوپ سرنوشت انقلاب 57 را معین کرد. پس از این کنفرانس که در نیمه نخست دی ماه 1357 تشکیل شده چهار کشور آمریکا ،انگلیس ، فرانسه و آلمان غربی( کارتر-کالاهان-ژیسکادستن- اشمیت) حمایت خود را از خمینی ابراز داشتند و از شاه قطع امید کردند.
این موضوع آن چیزی است که در تاریخ تصریح شده است ولی مسلمآ ارتباطات نزدیکتری از قبل بین نزدیکان و خود خمینی با غرب وجود داشته است که بصورت پراکنده در خاطرات افراد سیا و ارتباطاتشان با بهشتی و سایرین آمده
است - از طرف نویسنده وبلاگ چه گوارا
2- دلیل تشکیل کنفرانس گدالوپ گزارشی است که توسط صادق قطب زاده ( با نام مستعارصادق چماق زاده - چون از سردمداران چماقداران حزب الهی اول انقلاب بود که این چماقداران بعدآ به نیروهای مترقی اصلاح طلب تغییر نام داده شدند !!) به دولت فرانسه داده شد. این گزارش که ابراهیم یزدی (احتمالآ بدلیل ترس) میگوید از محتویاتش بی اطلاع است موجب تشکیل این کنفرانس بود.

3- نگرانی اصلی آمریکایی ها از وقوع انقلاب قطع صدور نفت توسط دولت پس از انقلاب بود که از طرف خمینی به آمریکایی ها تضمین داده شد که صدور نفت قطع نخواهد شد.

4- دکترین آمریکا برای انقلاب ایران که توسط برژنسکی (معاون کارتر رئیس جمهور آمریکا) تدوین شده بود بر اساس ایجاد ائتلاف ارتش و روحانیت جهت جلوگیری از تصاحب قدرت توسط کمونیست ها بود . با این کار نه تنها کمونیست ها بلکه ملی گرا ها نیز از تصاحب قدرت سیاسی دور شدند و نکته قابل توجه اینست که آقای دکتر ابراهیم یزدی یعنی لیدر تشکیلات نهضت آزادی یعنی تنها تشکل ملی گرا کم و بیش رسمی در ایران با این نظر برژنسکی هم سو است .
یزدی میگوید: "در دوران جنگ سرد، امریكایی‌ها هیچ‌‌گاه از یك جنبش یا حكومت ملی حمایت كامل نمی‌كردند یا اگر می‌كردند تا حدی كه در مبارزه علیه كمونیسم مفید باشند، به نظر امریكا، جنبش‌های ملی توانایی كنترل موثر اوضاع سیاسی را نداشتند و مملكت را به كمونیست‌ها واگذار می‌كردند. حرفشان به نظر بنده – از منظر تاریخی، یعنی در شرایط جنگ سرد- درست بود"

( دکتر ابراهیم یزدی از دانشجویان دانشگاه تگزاس آمریکا است و طبق شایعات از نظر من معتبر ارتباط بسیار نزدیک با لابی های قدرت سیاسی در آمریکا داشته است. حتی گفته میشود که ارتباط خانوادگی با برخی سناتورها و سایر دولتمردان آمریکایی داشته است – دیگر وارد جزییات نمی شوم)

5- خمینی از 4 کانال اصلی با آمریکای ها ارتباط داشت :

الف: ارتباط از طریق صادق طباطبایی (معروف به صادق خوشکله از اقوام خمینی) با کنفرانس گدالوپ و سایر ارتباطات از طریق او
ب:ارتباط از طریق یزدی –قطب زاده (و احتمالآ بنی صدر که حرفی از او در مصاحبه نیست) از طریق پاریس
پ: یك كانال در ایران توسط شورای انقلاب، مهندس بازرگان، آیت‌الله موسوی اردبیلی و دكتر سحابی با سولیوان(سفیر وقت آمریکا در رژیم شاه بود)
ت: ارتباط و مذاكرات مستقیم دكتر بهشتی با سولیوان

6-به گفته دکتر یزدی اسناد ارتباط دکتر بهشتی( که در واقع چشم و چراغ نیروهای اصلاح طلب و پدر معنوی آنان است) با سولیوان ( که این امر در خاطرات برخی از عوامل سیا نیز آمده است و مشخص میکند که بهشتی با سیا همکاری داشته است) از طرف دانشجویان خط امام به خمینی تحویل داده شد و خمینی تصریح نمود که به هیچ وجه ی منتشر نشود. نکته قابل توجه انتشار سایر ارتباطات توسط دانشجویان خط امام و منتشر نشدن جزییات این ارتباط اصلی است که عباس عبدی نیز بر وجود آن صحه گذاشته است.


اما نکته اصلی اینست که چرا پس از سی سال این عنصر سیاسی که از یک طرف با لابی های قدرت سیاسی آمریکا ارتباط دارد و از طرف دیگر داخل کنفدراسیون دانشجویان خارج کشور نفوذ داشته است و از یک طرف خود را از نزدیکان خمینی می داند و از طرف دیگر رهبر نهضت آزادی است که تنها آلترناتیو نزدیک به حکومت ، اپوزوسیون است ، این موارد از عنوان کرده است؟

جواب من اینست : این امر با اذن ولایت فقیه است. این کار زمینه های لازم را جهت ارتباط مستقیم و دیپلماتیک ایالات متحده و ایران فراهم میسازد ودکتر یزدی میتواند نقش مهمی در این بین بازی کند. در واقع معامله ای سیاسی بین نهضت آزادی و ولایت فقیه است . در ضمن این مصاحبه نوعی تابو زدایی از ارتباط ایران و آمریکا در اذهان عمومی است .
نکته قابل توجه برای من اعتقاد دکتر یزدی بر دکترین استراتژیک برژنسکی است . یعنی اینکه ملی گرا ها نمیتوانند حکومت را اداره کنند و قدرت را به کمونیست ها میدهند البته با تاکید بر دوران جنگ سرد. این حرف از دهان کسی بیرون میآید که یکی از بزرگترین نیروهای ملی گرا را نه فقط در ایران بلکه در خاورمیانه رهبری میکند و نکته جالبتر اینکه این حرف ، صدها و هزاران دانشجو و شهروند ایرانی با تمایلات ملی مذهبی را خلع سلاح شده در این وانفسای سیاسی ایران رها میکند.
سایر موارد این مصاحبه را چپ ها و کمونیست ها شنیده اند. اصولآ دلیل هژمونی نسبی چپ در پس از انقلاب این بود که چپ ها به این موارد آگاهی کامل داشتند و یکی از مهمترین دلایل عضو گیری نیروهای چپ ، آگاهی این نیروها از وجود همین ساخت و پاخت های کثیف سیاسی بود.





نوشته چه گوارا درتاريخ: ۱۰/۱۴/۱۳۸۶ ۱۲:۴۸:۰۰ بعدازظهر

|

    ۵ مهر ۱۳۸۶


رفقا آليدا گوارا و کاميلو گوارا آدرس را اشتباه آمده ايد
*

شما در ايران شرکت هاي بزرگ تجاري پيدا نمي کنيد که از اسم و عکس چه گوارا استفاده تجاري کنند. روي تي شرت دانشجو ها و جوان ها عکس چه گوارا را نمي بينيد . اينجا مبارزان ضد جهاني سازي و گلوباليزم را پيدا نمي کنيد . حتما ميپرسيد چرا؟ برايتان ميگويم :
چون نام چه گوارا در ايران بازتاب مفاهيمي است که در طي 50 ساله اخير چه در حکومت محمد رضا شاه و چه در حکومت جمهوري اسلامي به شدت سرکوب شده است. همه ايرانيان در ميان دوستان و آشنايان خود کساني را مي شناسند که عاشق پدر شما بودند و توسط جمهوري اسلامي تير باران شده اند و يا زير شکنجه کشته شده اند. همه ما ايراني ها ميدانيم که اگر نام چه گوارا را در رژيم جمهوري اسلامي ببريم با خطر اخراج ،زندان مواجه مي شويم و در ليست سياه جمهوري اسلامي قرار ميگيريم . حتمآ ميگوييد سوءتفاهمي بوده که حضور شما در اينجا جهت رفع آن است. خير سوءتفاهمي در بين نيست و اين را دانشجويان مبارز ايراني که براي کسب آزادي و عدالت بر عليه حکومت جمهوري اسلامي مبارزه ميکنند به خوبي دريافته اند. عکس پدر شما آغازگر تمام حرکت هاي راديکالي است که در نهضت دانشجويي ايران براي کسب آزادي و عدالت در سال هاي اخير شروع شده است و بعيد است که با حضور شما در جبهه مقابل آن پايان پذيرد. حتمآ امده ايد کپي رايت اسم و عکس پدرتان را ازکمونيست هاي ايراني بگيريد. اصولآ کمونيست ها بابت اين چيزها به هيچکس کپي رايت نمي دهند.
آمدن شما به ايران من را به اين باور دچار کرد که شما دليل رفتن ارنستو چه گوارا از کوبا و ادامه مبارزه اش را نمي دانيد. چه گوارا ميتوانست در کوبا با عزت و احترام بماند. او رفت چون نمي خواست خود را تا سطح يک مبارز جنگ سردي تحليل دهد و در حد يک تکنوکرات اقماري شوروي باقي بماند. خلاف آن چيزي که در ذهن داريد مبارزه چه گوارا براي کوبا و به نتيجه رسيدن آن مبارزه ، ارنستو را محبوب نساخت بلکه رفتن اش از آنجا او را تبديل به چه گوارا کرد. او مي دانست که مبارزه امري کاملآ منطقه اي است و استراتژي مبارزه اش را با توجه به ساخت هاي درون هر يک از جوامعي که براي آن مبارزه کرده است، تعيين ميکرد . شايد او را به اين دليل نکوهش ميکنيد .او ميتوانست در کوبا بماند و شما او را از دست نمي داديد. او ميتوانست بماند و امروز روز مانند تمام مبارزين به اصطلاح چپ جهان به جاي مبارزه با سرمايه داري ، به مسخره کردن جورج بوش بپردازد ولي او رفت و با سرمايه داري مبارزه کرد.
به ايران آمديد وبه زيارت قبورشتافتيد. به زيارت قبوري رفتيد که نام آنها با سرکوب چپ و کمونيست ها پيوند خورده است. دکتر چمران کسي که به شما گفته اند مانند پدر شما است . زهي بي شرمي . بهتر است تاريخ را مطالعه کنيد. چمران از اولين کساني است که پس از انقلاب 57 کشتن کمونيست ها را شروع کرد. سرکوب نيروهاي چپ کردستان مرهون تلاشهاي اوست. حتمآ نميدانيد که او عضو جنبش امل اسلامي لبنان بوده است . من حرفي نميزنم . برويد و از فلسطيني ها بپرسيد که آقاي چمران چه نقشي در سرکوب و کشتار فلسطيني ها داشته است. حتمآ ميگوييد حزب الله لبنان از درون همين جنبش امل به وجود آمده واکنون در جبهه شما است.
آليدا و کاميلو گرامي شما سياست ورزي ميکنيد ، عملي که ارنستو بي نهايت از آن منزجر بود .به زيارت قبرروح الله خميني رفتيد . کسي که به دستور کتبي اش در زندان هاي جمهوري اسلامي ايران در سالهاي 60 تا67 هزاران زنداني چپ و کمونيست را کشته اند.
آليدا و کاميلو عزيز آمدن شما به ايران و آنهم به دعوت مرتجع ترين و سرکوبگر ترين جناح فکري آن موجب خدشه دار شدن مبارزات تمام کارگران مي شود. کارگراني که براي حق تشکيل اتحاديه هاي مستقل کارگري ومبارزه با فقر و فلاکت مبارزه ميکنند.مبارزه اي که ارنستو براي آن کشته شد.

زيرنويس:
" ملا نصرالدين پسري داشت که همه کارها را بر عکس انجام ميداد. ملا هم هر وقت مي خواست پسرش را دنبال کاري بفرستد ، عکس آن را سفارش مي کرد.
يک روز ملا و پسرش به آسيابي رفتند و آردي را بار الاغ کردند و همين طور داشتند مي آمدند . بين راه به رودخانه اي رسيدند . ملا از آن بالا داد زد کاري کن که که بار توي رودخانه بيفتد. پسر نيز بار را توي رودخانه انداخت و گفت: از اين به بعد بچه خوبي شده ام و ديگر کارها را بر عکس انجام نمي دهم"



نوشته چه گوارا درتاريخ: ۷/۰۵/۱۳۸۶ ۱۲:۲۹:۰۰ بعدازظهر

|